Vandaag zijn we bijtijds uit bed omdat we op tijd bij de Durango Silverton spoorweg moeten zijn. Het heeft wat moeite gekost om de tickets te krijgen omdat we de heenweg per trein wilden doen en de terugreis per bus. De reis per trein duurt ongeveer drie en een half uur en de terugreis per bus anderhalf uur. Tussentijds krijg je dan twee uur de tijd om Silverton te bezoeken en te luchen. De spoorweg werd eind 18e eeuw in gebruik genomen met als doel om zilver en goud uit de bergen te halen. Al snel ontdekten ook passagiers de gemakken van dit “ijzeren paard” en zo ontstond een geregelde dienstregeling. Tegenwoordig wordt dit spoorlijntje met zijn stoomlocomotief alleen nog gebruikt om toeristen te vervoeren. Mensen komen van overal vandaan om deze rit mee te maken, zowel vanuit de US als van uit het buitenland. En iedere keer zijn de dagelijkse ritten van tevoren uitverkocht.
Omdat we volgens onze planning pas om 17:00 uur terug zullen zijn van onze treintrip boeken we nog een nachtje bij in ons hotel en plannen we dat we pas morgen verder zullen reizen richting Albuquerque en de Tent Rocks. Als we hebben bijgeboekt gaan we richting het station. We moeten ons een half uur voor vertrek melden en als we bij het station aankomen staan er lange rijen mensen voor de ingangen. We vragen ons af of dit altijd zo is en we krijgen snel antwoord op deze vraag. Medewerkers van de spoorweg geven op vele plekken uitleg over de bijzondere situatie die is ontstaan. Door de regenval zijn er “rock slides” geweest en is het spoor geblokkeerd. Bovendien staat het spoor onder water en het kan een paar dagen duren voordat alles weer normaal zal zijn. Men denkt dat alles rond het weekend wel weer volgens dienstregeling zal kunnen verlopen, maar nu niet. Daarom zijn er drie mogelijkheden: je krijgt je geld terug, je boekt te treinreis voor een andere dag of je reist met de trein naar Cascade Canyon, ongeveer halverwege het traject. Voor die laatste optie zijn er nog twee treinen beschikbaar, een om 10:00 uur en eentje om 15:30 uur. Een trein is al vertrokken om 9:00 uur.
We blijven geduldig in de rij staan om te proberen toch met de trein van 10:00 uur mee te gaan. Dan maar niet naar Silverton, en dan maar heen en terug met de trein. Het treinpersoneel kondigt aan dat er nog ongeveer 90 kaartjes voor de trein van 10:00 uur zijn en dat iedereen gecompenseerd zal worden omdat de rit slechts de helft is van de beloofde trip. Ondertussen lopen spoorwegmensen rond met foto’s van de geblokkeerde rails die royaal onder water staan. In de rij wisselen mensen verhalen uit, waar ze vandaan komen, waarom ze vandaag met de trein wilden en hoe ze denken over de service (of het gebrek eraan) van de spoorwegen. Na een half uurtje in de rij gewacht te hebben - het is inmiddels ruim 10:00 uur geweest zijn we aan de beurt bij het loket en krijgen we toch kaartjes voor de rit van 10:00 uur. Ze hebben besloten te wachten tot alle plaatsen in de trein verkocht zijn. Het lijken toch wel veel meer dan 90 kaartjes die er verkocht zijn.
En zo vertrekt de trein richting Cascade Canyon. Het gaat allemaal heel rustig, met een hoop lawaai van de stoomtrein en nog meer lawaai van de stoomfluit die bij iedere kruising driftig wordt gebruikt door de machinist. Langs de route wordt de trein door velen nagezwaaid. Onderweg worden we op de hoogte gehouden van de route en de gebruiken in de trein door een van de “brakeman”. Omdat er in het begin van de reis nog weinig te zien is ontwikkelt zich een typisch Amerikaans gebruik, iedereen maakt kennis met elkaar, men wisselt uit waar men vandaan komt en voordat je het weet hoor je allerlei zaken over het persoonlijke leven van je medereizigers. 
Onderweg wordt twee keer gestopt om de trein bij te vullen met water en een keer om mensen op te pikken die willen gaan raften op de rivier. En dan komen we bij het hoogtepunt van de reis, de kloof waar de rivier door loopt met stroomversnellingen en steile wanden aan beide zijden van de trein, recht omhoog aan de bergzijde, recht omlaag aan de rivierzijde. Iedereen probeert een mooi plaatje te maken van de kloof en de rivier en van de trein in een van de vele bochten. De Amerikanen lopen af en aan naar de restauratiewagen en de stemming is opperbest in de coupé. Iedereen heeft besloten er een leuk dagje van te maken. En zo komen we bij Cascade Canyon, waar we even de benen kunnen strekken en kunnen pauzeren en de trein wordt gekeerd. 
Cascade Canyon is in de middle of nowhere en er is weinig anders te doen dan even de benen te strekken, een foto te maken van de locomotief en een broodje te eten bij de rivier. En dan rijden we het traject in omgekeerde richting, alleen wat sneller omdat het traject nu daalt in plaats van stijgt. Om 15:30 uur zijn we terug in Durango, waar we nog even het vertrek van de gereedstaande trein gadeslaan alvorens de leuke winkelstraat van Durango nog een keer te bezoeken. We drinken koffie bij Starbucks, eten bij de Ierse pub en keren terug naar ons hotel waar we nog even het zwembad induiken. Het water is fris ondanks dat er een groot bord bij het hotel staat dat het water van de pool verwarmd is. In de pool ontmoeten we een aardige dame van ruim zeventig uit California. En zoals het hoort weten we binnen 20 minuten van alles van haar en haar familie. Ze heet Lubbers en is in het gewone leven omgeven door mensen die te veel geld hebben (allemaal miljonairs) en zelf maakt ze ook niet de indruk onbemiddeld te zijn, met een ranch met paarden voor haar en haar dochters. Haar man had een aannemersbedrijf. We worden van harte uitgenodigd om de plaats Holland te bezoeken tijdens de mei-feesten met bloemen, klederdrachten, fanfares en folklore. We beloven dat we het serieus zullen overwegen en krijgen nog even het adres van haar miljonair broer Denny Lubbers die daar woont. Het wordt koud in het water en het wordt tijd om de warmte van de kamer op te zoeken.
Reageer hier
