Vandaag brengen we een bezoek aan Jo Everse, emeritus professor aan de universiteit van Lubbock en close friend van Jos' moeder. Het is een hele tijd geleden dat we elkaar gezien hebben, maar als je zo dicht bij bent dan is het een uitgelezen kans om elkaar te ontmoeten en bij te praten. We hebben tevoren wat over en weer gemaild en afgesproken elkaar vandaag te ontmoeten.
Op weg naar Lubbock stoppen we bij een bloemenzaak, want wat is er toepasselijker dan een bos bloemen als je ergens op bezoek gaat. Tenminste in Nederland, we weten natuurlijk niet hoe dat in de US gaat. Als we bij de bloemenwinkel aankomen vallen van verbazing onze monden open, want in de hele winkel is geen bloem te bekennen. Wel allerlei cadeautjes en hebbedingetjes, maar geen bloemen. Als we beduusd vragen of dit toch wel een bloemenzaak is wordt er bevestigend geantwoord. De bloemen zitten in een koelcel achter in de winkel, samen met alle linten en andere versierselen die bij bloemen in de US blijkbaar horen. We krijgen en passant te horen wat "homecomming" betekent. Even later stappen we toch met een Amerikaans boeket de deur uit.
Jo woont in een mooie wijk aan de rand van de stad Lubbock, naast de country club. Als we aankomen staat hij in zijn tuin te werken en naast het huis herken ik de zichtbare tekenen van zijn hobby, gerestaureerde Kaiser classic cars. Het is de auto waarin hij vroeger in Nederland heeft leren rijden en die hij later in Amerika weer terugzag en begon te restaureren. Hij heeft er verschillende in de garage en onder de carport staan. Later zal hij ons nog wat fraaie exemplaren tonen.
En dan hebben we de tijd om even bij te praten en natuurlijk koffie te drinken. Het is bijzonder om te merken dat je elkaar lang niet gezien en gesproken hebt en dat het toch voelt alsof je elkaar pas onlangs nog gezien hebt. Rond de middag vervolgen we ons gesprek tijdens de lunch bij het meest bekroonde Chinees restaurant van Lubbock, getuige al de rewards die aan de muur hangen.
Na de lunch krijgen we van Jo een rondleiding door het huis en het is wonderlijk hoeveel ruimte er in het huis zit, hoeveel kamers en ruimtes er zijn en hoeveel kastruimte er is. Overal is wel weer een deur waarachter kastruimte verschijnt. Zijn hobby/bureauruimte alleen al is groter dan de gemiddelde doorzonwoning in Nederland. Hij heeft er zijn computers en muziekinstrumenten, waaronder een echt Wurlitzer-orgel.
De tijd vliegt voorbij en rond drie uur nemen we afscheid om onze reis te vervolgen richting Dallas. We gaan elkaar in de toekomst beslist weer ontmoeten.
We rijden nog even langs het standbeeld van Buddy Holly en zijn onvergetelijke bril in superformaat, lopen over de straatklinkers met de titels van zijn songs en starten onze rit naar Fort Worth. De wegen zijn eindeloos, het landschap gevarieerd en soms zien we iets van de bijzondere eigenschappen van dit landschap, de stoftornado's, de zero-visibility omdat er zand over de weg wordt geblazen door de wind en de tornado-shelters lang de weg. We rijden door dorpen waar de begraafplaatsen zo groot zijn dat ze niet bij het dorp lijken te kunnen horen en waarbij je onmiddellijk moet denken aan jongens en mannen die in de oorlogen moeten zijn gesneuveld. We zien enorme vlakten waar koeien moeten lopen en waarvan we inmiddels weten dat de koeien tegenwoordig door cowboys worden opgedreven per helikopter en niet meer per paard. We rijden 200 mijl zonder ook maar 1 Mac Donalds of andere fastfood keten te zien. We wisten niet dat dat bestond in Amerika.
Na een koffie tussenstopje in Seymour eindigen we onze reis bij de Knigts Inn in Jacksboro. We hebben inmiddels ontdekt dat je bij niet vooraf geplande overnachtingen - die over het algemeen iets duurder zijn - toch kunt onderhandelen over de prijs, zeker als het niet druk is. We worden er langzaam goed in.
We eten bij de plaatselijke BBQ, Family Diner Dairyland Drive In, die lijkt te bestaan uit aan elkaar bevestigde containers, maar waar ze voortreffelijk eten serveren. Een lokale aanrader voor ieder die ooit in Jacksboro komt.
Reageer hier
