vrijdag 15 juli 2011

We gaan toch weer naar Amerika !!!

Andere jaren wisten we het op de terugweg naar Nederland al: volgend jaar gaan we weer terug naar de USA. Vorig jaar was het voor het eerst dat we dat niet hadden. Esmée die behoorlijk ziek was en de mooie geplande wandelingen in het eerste deel van de vakantie dat door de weersomstandigheden (flush flood) in het water waren gevallen hadden gemaakt dat we het lange tijd niet zo zeker wisten: kamperen in Frankrijk hoorde weer tot de mogelijkheden.
Uiteindelijk wilde Jos heel graag een grottekening in New Mexico zien, wat ons heeft doen besluiten om deze zomer toch weer voor 4 weken naar Amerika te gaan. Het wordt inmiddels alweer de 12e keer dat we naar Amerika afreizen.

Maar welke route? naar welke stad vliegen we? Het is april dus we zijn al redelijk laat met plannen en voorbereiden, en het ziet er niet naar uit dat we heel veel tijd hebben om ons een rustig te oriënteren. Gelukkig kennen we voldoende Amerikaliefhebbers die al in dat gebied geweest zijn, dus dat levert redelijk snel tips en reisverslagen op.
We hadden bedacht om naar New Orleans te vliegen, zodat we die stad nogmaals konden zien en dan via Texas naar New Mexico te gaan om via Albuquerque naar huis te vliegen. Maar we hadden al snel in de gaten dat Texas erg groot is en we daar niet zomaar door heen rijden. Hoewel we in reisverslagen lezen dat het mogelijk is, hebben wij er niet voor gekozen. Het is een warm gebied, waar we tijd nodig zullen hebben om te acclimatiseren en we willen ook veel zien, dus willen we de te overbruggen afstand binnen de perken houden.
We hebben besloten om met Britsh Airways op Houston, Texas, te vliegen en ook van daar af weer terug naar Nederland te vliegen. De tickets zijn inmiddels geboekt, dus nu op zoek naar een hotel voor de eerste nacht, een 4WD-auto en een globale route. .
Reageer hier

14 april
Vandaag de auto geboekt. Omdat we niet precies weten of en welke dirtroads we gaan rijden hebben we gekozen voor de Chrysler 300 Touring. Deze auto is geschikt voor 5 personen, maar de ervaring heeft ons geleerd dat wij erg veel bagage mee zullen nemen en toch 4 weken voor een deel in de auto leven. Ruimte is iets waar we absoluut niet op willen beknibbelen. Het is niet ondenkbaar dat we de auto nog om zullen ruilen voor een High Clearance 4WD als we de route wat hebben uitgestippeld. Nu verder bouwen aan deze weblog middels buttons etc en op zoek naar een lekker bedje voor de eerste nacht in Houston.

27 april
Inmiddels hebben we voor $58,= via Priceline de eerste nacht vastgelegd in het Hilton Hotel in Houston en zijn we voorzichtig begonnen met de route te plannen. De vakantiekriebels beginnen nu toch wel te komen.

11 mei
Inmiddels zijn er al weer heel wat uren aan voorbereiding in deze vakantie gaan zitten. De route heeft nu redelijk vorm gekregen, is er een idee ontstaan voor de banner en bestuderen we topo kaartjes van o.a. de bisti badlands waar we willen hiken wat niet eenvoudig zal zijn gezien de warmte en de afgelegen ligging zonder wandelpaden of vaste herkenningspunten. De prachtige website van Hanz en Henriette is zoals andere jaren altijd een perfecte start in de voorbereiding.

14 mei
We hebben de afgelopen week weer veel gelezen en vandaag ontvingen we de banner die door kopfoto exact naar onze wensen is gemaakt. Van links naar rechts: Bisti Badlands, Saguaro Cactus, Monster Slayer, The Kasha-Katuwe Tent Rocks National Monument en tot slot de gipsvlakte van White Sands National Monument. De verwachting is dat dit allemaal hoogte punten van onze vakantie zullen worden.

Klik op het plaatje voor een vergroting

En dit moet het dan ongeveer worden: van Housten naar de kust, via Galveston en Freeport naar Port Aransas waar we buitengaats gaan met de casinoboot.
We vervolgen de weg naar San Antonio die echt veel schijnt te bieden (niet te vergeten de outlet shoppingmall), Austin naar Del Rio waar we de Rio Grande zullen zien, dan via Marathon naar het Big Bend National Park.Dan naar Guadalupe Mountains N.P. en de grens over naar New Mexico waar we de vleermuizen in het Carlsbad Caverns N.P. zullen aanschouwen. Via Alamogordo en de White Sands N.M. gaan we richting Albuquerque. Dan zetten we koers naar het noord-westen van New Mexico. Vanuit de stad Farmington zullen we verschillende mooie warme hikes maken en o.a. de Bist Badlands en Monster Slayer live zien. Dan waarschijnlijk naar Durango in Colorado. Eigenlijk was dat niet het plan, maar we hebben gelezen over een geweldig 6-gangen diner in een van de hotels daar. Net of je dat elders niet hebt, zullen wij dit ommetje wel gaan maken want waar er lekker eten en wijn is, zijn wij!. Dan naar Santa Fe, Amarillo, Lubbock, Witchita Falls (Oklahoma) en via Fort Worth en Dallas terug naar Houston.

De slogan van Texas is "Everything in Texas is bigger" en we lezen keer op keer dat dat maar al te waar is: de afstanden die je moet overbruggen om van de ene naar de andere plaats te komen zijn enorm. De planning van afstand per dag en hoelang we waar blijven moet dan ook nog gemaakt worden, we hebben immers maar 4 weken en we willen zeker alle tijd hebben voor het gebied rondom Farmington in New Mexico. Dit moet echt veel mooie hikes en afgelegen plaatsen te bieden hebben maar we zullen nog heel wat moeten lezen en voorbereiden om dit ook goed (en verantwoord in de afgelegen stukken) te kunnen doen. Maar het voorbereiden is geen straf, eerder een vakantie op zich. We gaan het zeker weer goed krijgen. We moeten nog wel de auto omboeken want we lezen regelmatig dat "a high-clearance, four-wheel drive vehicle is recommended" hetgeen door Isabel Synnatschke in een email wisseling werd bevestigd. En haar tips NIET opvolgen zou heel dom zijn,..


De auto is inmiddels een Chevrolet Blazer geworden.

4 juli
De route heeft nu voor 3/4 deel vorm gekregen en we zijn dicht bij het oorspronkelijlke plan dat hierboven beschreven is blijven. We willen wel voor 3 dagen naar San Antonio, schijnt een leuke stad te zijn en door wat langer op een plek te blijven hopen we wat aan het warme Texaanse weer te wennen. Als het goed is kunnen we in San Antonio ook de nieuwe Garmin GPS ophalen die we besteld hebben voor onze hobby Geocaching !
De (kleine?) week in het gebied van Gallup en Farmington is nog niet helemaal uitgedacht. We willen veel wandelen, maar alles hangt af hoe wij bestand zijn tegen de hitte van 43 graden + een hoge luchtvochtigheid.

De tijd gaat snel, nog zo'n 2 weken voor we vertrekken, net als vorige jaren zal dat nog wel even stressen worden. Laatste voorbereidingen, laatste klussen op kantoor en zoals altijd is de laatste werkdag ook meteen de eerste reisdag. Ach uitrusten kunnen we wel op vakantie!

Reacties op onze weblog kun je kwijt in het gastenboek aan de rechterkant

14 juli Etten-Leur - Schiphol

Deze vakantiedag begint als een gewone werkdag, Esmee naar kantoor en Jos nog even een vergadering in Etten-Leur. Daarna nog even wandelschoenen zoeken, de koffers verder vullen, een laatste zomerbroek gestreken en dan kunnen we de poezen naar het pension brengen. Die zijn daar inmiddels bekend, dus dat voelt heel vertrouwd.
We hebben geprobeerd minder mee te nemen en dat is deels gelukt, onze koffers met kleren wegen minder dan andere jaren (we hebben zelfs een kleinere koffer bij ons, maar we hebben nog steeds een grote Samsonite reistas met schoenen! Wandelschoenen voor ruw terrein en open wandelschoenen, nette schoenen, hardloopschoenen, teenslippers, en sneakers. En met maatje 46 erbij vraagt dat toch wat ruimte... Dus uiteindelijk gaan we nog met 3 koffers en 2 stuks handbagage op pad. Gelukkig mogen we bij BA 4 koffers van 23 kilo meenemen, waar andere maatschappijen nog maar 2 koffers toestaan.
En dan op naar Schiphol, waar we een nachtje slapen bij Van der Valk. Onvoorstelbaar hoeveel mensen daar hun vakantie beginnen of eindigen. Sleep-park-fly: nachtje slapen, auto parkeren en op naar Schiphol. Prima combi voor een prima prijs.
Nog even een glaasje wijn en dan is het tijd om ons bedje op te zoeken.

Dag 1: 15 Juli Schiphol - London - Houston TX , 41 mijl



Met zo'n overnachting in Nederland begint je vakantie net een dagje eerder, met een uitgebreid ontbijt. Dat zou je op je eerste vekantiedag thuis net niet meer doen als je vertrekt. En dan met de shuttle naar Schiphol.
Inchecken blijft een crime met veel mensen die weg willen. Twee weken geleden was het een stuk rustiger, toen waren de vakanties nog niet begonnen. Nu staan overal lange rijen.
Als we die gepasseerd zijn zoeken we de lounge van British Airways op. Sinds vorig jaar is Esmee Silver Elite Member en dan mag je verpozen in de lounge. Jos heeft net zo veel air-miles, maar die moet het met een gewone member-status doen. Gelukkig mag hij met Esmee mee de lounge in. Dus hier zitten we dan, kopje cappucino, cake-je erbij, vanuit de sofa uitkijkend over het flight deck. Tja, het is soms afzien als reiziger. We kijken al een beetje uit naar de lounge op Heathrow. Daar hebben ze een paar jaar geleden een schitterende wacht lek gemaakt met alles erop en eraan. Valt het wachten alleszins mee.
In de lounge op Schiphol blijven we nog even zitten nadat er omgeroepen is dat het boarden gaat beginnen. We hebben geen zin in dat lange wachten bij de gate, we vergeten even dat je in de lounge laat wordt geattendeerd op het boarden zodat het er al rustig is. Als we uit de lounge vertrekken gaan we nog even langs de shop voor Sonicare-borstels en dan worden we al omgeroepen omdat we het vliegtuig vertragen en dat onze bagage van boord gaat als we er niet snel zijn. Wij? Vertragen? We zetten er dus maar even de pas in, maar als je haast hebt is Gate 21 opeens eindeloos ver weg. En dan moet ook nog dringend naar het toilet. Het voordeel is dat bij de security meteen aan de beurt zijn en in het vliegtuig ook iedereen al zit. Wel zijn alle ogen op ons gericht en 4 minuten nadat we zitten vertrekt het vliegtuig. De vlucht is kort en verloopt voorspoedig. In Londen lopen we langs een plaatje dat Esmee graag op de foto zet met een bekend model (de beer), voor decoratiedoeleinden wordt er iemand naast geplaatst. Daarna
nemen we weer plaats in de lounge, en met een goed glas wijn en een lekker hapje vermaken wij ons weer prima. Ja, dat wachten duurt zeker tot na de lunch...
De lunch is prima en we vergeten bijna de tijd. Zo kan het gebeuren dat we vandaag voor de tweede keer bijna te laat zijn voor het instappen en onze naam omgeroepen horen worden. Snel door de beveiliging en als we aan boord gaan wordt de deur achter ons gesloten. En dan zit je 10 uur in de lucht. Beetje hangen, beetje film kijken, beetje lezen, beetje proberen te slapen.
Uiteindelijk is daar Houston. Het vliegveld zijn wat gebouwen en wat landingstrips in een grote groene weide met slecht gras. Als we in de terminal zijn voelen we de vochtige warmte van Houston. En dan is er natuurlijk de lange wachtrij voor de douane. Het lijkt wel of die hier nog trager is dan elders in de USA. Als we eindelijk aan de beurt zijn - we zijn bijna laatst - neem de douanier ook bij ons uitgebreid de tijd. En dan kunnen we de koffers ophalen en onze huurauto gaan uitzoeken. We mogen uitzoeken, dat wil zeggen, we mogen in eerste instantie uitzoeken uit vier auto's die allemaal kleiner zijn dan wat we gehuurd hebben: een Jeep Grand Cherokee of gelijksoortig. Het zijn o.a. een Ford Escape, een Jeep Patriot, een Chrysler Voyager, of een Kia zonder vierwielaandrijving. Als we samen met een Duits stel klagen over het gebrek aan keuze en de kleine auto's in vergelijking met het contract mogen we uit nog wat meer auto's kiezen. Maar dan nog valt het niet mee, we zijn de afgelopen jaren ook steeds verwend met luxe auto's. Het is dat het in Nederland al nacht is want anders hadden we Jurgen kunnen bellen; hij weet de specificaties van bijna alle auto's en zou ons zeker hebben kunnen adviseren en daarmee 3 kwartier van wikken en wegen kunnen besparen. We vergelijken vooral de kofferruimte en uiteindelijk wordt het geen Jeep maar een gloednieuwe Misubishi Endeavor AWD met maar 93 Miles op de teller. Aanvankelijk mopperen we wat tegen elkaar over de auto (geen in hoogte verstelbare stoelen, geen sattelietradio, geen afdekplaat over de koffers en geen temperatuurmeter in de auto) maar uiteindelijk zal blijken dat we de auto de volgende dag al kunnen waarderen.
Dan snel naar de Walmart voor water, bier, cola en hopelijk een Garmin. Ze hebben er veel, maar helaas geen Garmin. Dat komt hopelijk een van de volgende dagen. Dan snel naar het hotel, snel inchecken, nog snel een drankje en dan slapen. In Nederland is het inmiddels 04.30 uur.

Reageer hier

Dag 2: 16 juli Houston (TX) - Galveston (TX) - Clute (TX) 150 mijl



Zoals gewoonlijk op vakantie de eerste dag vroeg wakker, we rekken het tot 05.00 en gaan er uit. Tijd om de koffers een beetje te reorganiseren voor de komende dagen. Als we even op het balkon staan beslaan gelijk onze brillenglazen, zo veel vocht zit er in de warme lucht.
Dan gaan we naar buiten om even de omgeving te verkennen en om op zoek te gaan naar onze 100ste geocache. We zijn sinds een tijdje bezig met geocaching: het vinden van door anderen verborgen "schatten", meestal een doosje of kokertje met een papieren rolletje waar je op noteert dat je de cache gevonden hebt. Soms is het doosje wat groter en kun je er iets in achter laten en meenemen. Vlak voor de vakantie hebben wij onze eigen travel bug (schat) in een cache achtergelaten, die door het wisselsysteem van cache naar dage zal reizen en wij via internet kunnen volgen. Je vindt de cache aan de hand van coördinaten die je rechtstreeks krijgt of die je vindt na het oplossen van puzzels. In de buurt van het hotel liggen er ook een paar. Leuke manier om je omgeving te verkennen. We vinden de 100ste snel en hebben een Starbucks ontdekt voor een eerste koffie. Daarna vinden we nog drie caches voordat we naar het hotel teruggaan. De andere geplande cache is een voortuincache. Op het moment dat wij op de plek van de coördinaten aankomen arriveert ook net de glaszetter. We durven het niet aan om de cache te zoeken; enerzijds is het namelijk de bedoeling dat niemand ziet wat je doet (en de cache zo niet gestolen of vernield wordt) anderzijds lopen we het risico dat er en kleine afwijking in de coördinaten zit en wij dus in de tuin van buren gaan wroeten!
Dan vervolgen we onze weg naar downtown waar we ontdekken dat het op zaterdagmorgen heel rustig is. We bezoeken een beeldentuin, een expositie van studenten kunstacademie en het museum of contemporary art met een depressieve expositie in de kelder. Er is ook een Childrens museum, maar dat is echt alleen voor ouders en kinderen. Het is de eerste plek waar het echt druk is deze ochtend. Inmiddels is het beginnen te regenen, zachtjes.
We gaan naar de Galleria shopping mall en eten een broodje bij Subways. Ze lijken toch groter en lekkerder dan in Nederland. Je kunt natuurlijk eindeloos winkelen als je dat zou willen en we hebben inmiddels ontdekt dat heel Houston dat vindt. Het is een groot winkelcentrum met middenin een schaatsbaan waar kinderen les krijgen. Wij wandelen wat rond en vertrekken richting Galveston aan de kust.
Onderweg wordt het druppelbuitje een echte flinke regenbui en waar we eerder dachten dat alle mensen uit Houston gingen winkelen, ontdekken we nu dat een groot deel de dag doorbrengt in de auto op de snelweg. Het is heel druk op de weg. Zo druk dat we ondanks TomTom toch een paar keer net iets meer tijd nodig hebben om op de juiste rijbaan te komen waardoor we twee keer net een afslag missen en we even moeten omrijden. Uiteindelijk vinden we de juiste weg in deze kluwen van snelwegen. Als we bijna bij de kust zijn verdwijnt de regen en komt er een mooi zonnetje. We zien de eerste mensen op het strand; eigenlijk heel veel mensen op het strand.
We hebben gelezen van het pontje van Galveston naar het schiereiland Port Bolivar dat begeleid wordt door dolfijnen en dat willen we natuurlijk wel eens meemaken. Ondanks de lange rij auto's staan we snel op de pont en zoals beloofd zijn daar de dolfijnen. Ze zwemmen bij de pont en ze spelen in het water zodat het lijkt alsof ze hun kunstjes vertonen. Op het schiereilandje aangekomen rijden we naar de kust waar we een typerende bouwstijl ontdekken: houten, gekleurde huizen op palen. In alle soorten en maten, en omdat we in Texas zijn - everything is bigger in Texas - natuurlijk ook de grootste formaten.
Amerikanen rijden met hun auto naar de kust en natuurlijk ook op het strand. Alleen heb je daar dan wel een auto voor nodig die dat kan, met high clearance en 4WD. We zien nog hoe twee dames met een personenauto ook het strand op zijn gegaan, maar er bij het weggaan stranden in het mulle zand. De wielen draaien tevergeefs rond en maken mooie zandfonteinen. We wachten de uitkomst van dit tafereel niet af omdat we het pontje terug willen nemen om naar onze eindbestemming voor vandaag te rijden: Clute.
Hoewel sommigen de kustweg bij Galveston niet mooi vinden - veel te toeristisch - doet het voor ons toch wel vriendelijk aan. Het is een langgerekte boulevard met aan de ene kant strand en aan de andere kant de hotels en souvenirwinkels. Beetje Zandvoort, maar dan veel groter, veel langer en veel meer.
In Clute checken we in bij de Days Inn. Clute is een klein plaatsje op enkele kilometers van de kust, midden tussen de olieraffinaderijen. Een beetje als Pernis, maar dan veel ... (je snapt het al) ... veel groter.
We eten bij Seafood by Joy, een klein Koreaans tentje waar we de enige klanten zijn, afgezien van wat Koreanen die samen met de eigenaren aan tafel zitten. Als we bestellen volgt er eerst een discussie tussen serveerster (dochter) en kok (moeder) of iets er wel of niet is. Als we melden dat we ook best bij hun aan tafel willen komen zitten met al dat lekkers krijgen we van de eigenaar allebei spontaan een kopje Koreaanse soep met tonijn, groenten en pepertjes. Heerlijk, maar heet en als we zeggen "heet"... Volgens recensies moet je hier vis eten, dus dat doen we. Het eten is simpel maar prima, dus met een iets te vol buikje keren we naar ons hotel terug waar we snel in slaap vallen.

Reageer hier

Dag 3: 17 juli Clute (TX) - Aransas Pass (TX) 210 mijl



We beginnen onze dag met een ontbijtje bij de Days Inn. Meestal bestaat zoiets uit cereals, een paar donuts, wat geroosterd brood en wat fruit. Hier hebben ze ook pannenkoeken. Sommigen mensen maken wel erg veel wafels, zodat je bijna je bestelling bij hen op gaat geven. Gewoon geduld hebben, al duurt dat bij een forse familie wel even.
Vandaag zien we iets bijzonders op t.v., een t.v.Dominee die een volle zaal heeft, waarbij de zaal de afmeting van tig keer de ahoy heeft; zeker 60.000 mensen in een zaal met verschillende ringen boven elkaar. Helemaal uitverkocht! Daar zullen veel dominees jaloers op zijn.
Hoewel het zondag is kijken we het programma niet af, we willen naar buiten waar de zon schijnt. Even een cache oppikken en daarna op pad.
Bij Best Buy, Radio Shack en Walmart nog even gekeken voor een Garmin Legend Htx, maar ook vandaag geen geluk. Een goede gewoonte is om iedere dag te tanken, je weet maar nooit of je nog ergens een tankstation tegenkomt en dan op weg naar Aransas Pass.
De routeplanner geeft aan dat we er lang over gaan doen via de kustroute, ruim 3 uur en 45 minuten. Uiteindelijk blijkt dat mee te vallen, maar het kost wel wat tijd.
Onderweg maken we kennis met de Dairy Queen keten. Wij altijd maar denken dat het om een keten met zuivelproducten gaat, blijkt het een keten met Mexicaanse burgers en lekker ijs. Ze hebben een speciale aanbieding voor $ 5 : een hamburger met frietjes, een kleine cola en een klein ijsje. De hamburger heet Hunger Buster, het ijsje een mini Blizzard. De hamburger blijkt nogal groot uitgevallen en doet zijn naam eer aan, de kleine cola is ruim driekwart liter en de mini Blizzard blijkt een flinke bak ijs met M&M's voor Esmee en Double Chocolat Fudge Brownie voor Jos. 't Is even doorwerken om het allemaal een plaatsje te geven en we voelen ons - zoals een bekend Amerikaans gezegde luidt - alsof we ook het derde biggetje opgegeten hebben. We buiken uit in de auto op weg naar Aransas Pass.
We checken in bij Microtell, luieren nog even bij het zwembad bij het hotel en maken ons op voor de avond. We verheugen ons op een avondje gokken op een cruise-schip dat vanuit Port Aransas zal uitvaren. Op weg daar naartoe blijken we meer tijd nodig te hebben om te komen omdat we een pontje moeten nemen tussen Aransas Pass en Port Aransas. Even vrezen we dat we daardoor te weinig tijd zullen hebben om op tijd bij de boot te komen. De wachttijd bij de pont valt mee en de overtocht blijkt snel te gaan dus we verwachten toch op tijd te kunnen uitvaren voor onze gokpartij.
Als we op het opgegeven adres aankomen blijkt er in geen velden of wegen een haven te zijn, laat staan een cruise-schip met goklustigen aan boord. Onze casino cruise-tocht blijkt in het water te vallen.
Dat valt even tegen. We proberen nog even het adres in te voeren in naburige plaatsen, maar ook dat levert geen treffers op. Teleurgesteld rijden we terug naar Port Aransas en rijden met de auto over het strand naar de pier. De auto blijkt de zandroute prima aan te kunnen. Bij een van de hotels lenen we even een internet-signaal om nog wat caches in de buurt te vinden en vinden nog drie verborgen schatten. Mooie verstop-plekken en op een van de plaatsen kunnen we enkele travel-bugs die we vanuit Nederland meegenomen hebben en die een bestemming hebben om de wereld rond te reizen, achter laten.
Dan wordt het donker en keren we terug naar Aransas Pass om er nog even een hamburgertje met salade te eten en als toetje halen we voor Jos even een ijsje van Ben & Jerry's, de "half baked" met vanille en chocoladeijs en met stukjes chocolat chips, fudge brownies en cookie dough. Het kost bijna niets en het is verslavend lekker. Tja, na zo'n toetje val je vanzelf in slaap.


Reageer hier

Dag 4: 18 juli Aransas Pass (TX) - San Antonio (TX) 196 mijl



Iedere dag wordt er onweer voorspeld, maar tot nu toe heeft het maar een keer echt geregend. Vandaag schijnt ondanks de onweer-voorspelling de zon volop en is het al snel warm. We kijken nog wat rond in Aransas Pass en vertrekken dan naar Corpus Christi. Onderweg willen we nog een cache pakken waarvoor we volgens de omschrijving een "private club" in moeten. We kunnen de locatie eenvoudig vinden, en Esmee wil al naar binnen gaan als Jos opmerkt dat het wel een bijzondere club is zo zonder ramen en met een klein kijkgaatje in de deur. Hoewel de naam van de club iets onschuldigs was als The Moose of zoiets zijn we toch maar richting Corpus Christi gereden. Het is niet zo ver en we rijden er op het gemakje heen. We zijn nog steeds verbaasd over het landschap, het doet ons erg aan Florida denken. Veel groen en tussendoor moeraslandschap. We vragen ons af of er hier ook krokodillen zitten. We hebben alleen gelezen over schorpioenen en slangetjes. Maar er zijn vast ook krokodillen of alligators. Van Texas hadden we verwacht dat het meer gelijkenis zou hebben met landschappen als in Arizona, droger en meer cactussen. Later vandaag zullen we ook veel velden zie met katoenplanten, hele grote velden vol.
We naderen Corpus Christi over een lange toerit over water en een hoge brug en rijden naar het centrum. Dat blijkt bij de kust en waar wij verwachten dat een lange boulevard eindeloze horeca heeft, blijkt de boulevard hier vooral een lange autoweg en horeca is hier ver te zoeken. Als we willen lunchen raadplegen we TomTom en die voert ons onmiddellijk naar de randen van de stad waar alle eettentjes bij elkaar liggen; we hadden het kunnen weten. Wij doen ons tegoed aan alle lekkers van de Golden Coral, waar je je buikje kan vullen met alle lekkers dat je kan denken, Italiaans, Mexicaans, Chinees, BBQ, homestyle cooking en eindeloos veel toetjes. Natuurlijk eten we meer dan goed voor ons is.
De weg naar San Antonio is een mooie weg tussen de petrochemische industrie en de katoenvelden door. Langzaam verandert de begroeiing en krijgen we cactussen te zien die blijkbaar volop in bloei hebben gestaan en nu vol staan met cactusvruchten. Waarom sommige delen van cactusvelden groene en andere rode cactusvruchten hebben is niet helemaal duidelijk voor leken als ons. Het landschap begint langzaam wat meer te lijken op wat we verwacht hadden.
En dan is daar plots San Antonio, waar TomTom ons snel naar het Wyndham St. Anthony leidt bij Travispark, vlak bij de Alamo en de riverwalk. Het is een ouder hotel, met veel "historische" details (beetje gedateerde chique) en als we kamer betreden ruikt het er ook een beetje muf. Daar is wat aan te doen, want in een andere kamer blijkt het gewoon schoon te ruiken en hebben we bovendien een mooier uitzicht.
Parkeren is hier een dure aangelegenheid - de hotelparking blijkt met $20,= per dag uiteindelijk nog relatief goedkoop als je je auto ook 's nachts geparkeerd wil hebben. Goedkoper parkeren kan, maar dan alleen tot 05:00 uur 's ochtends en zo vroeg willen we echt niet opstaan.
We verkennen de riverwalk, een fraaie wandeling langs de rivier; het lijkt een beetje op de Utrechtse grachten, maar dan veel uitgestrekter. En hoewel het lijkt alsof het gaat regenen blijft het droog. Het is een fraaie wandeling die langzaamaan steeds drukker wordt als toeristen zich een tafeltje aan een van de ontelbare terrassen zoeken. Mooi gezicht als de lichtjes ontstoken worden en ook de rondvaartboten van lichtjes zijn voorzien.
Als laatste besluiten we nog even bij de Alamo te kijken. Het is er nu rustig en de Alamo is mooi verlicht. Een mooie afsluiting van de dag.

Reageer hier

Dag 5: 19 juli San Antonio (TX) 0 mijl



Het belooft een warme dag te worden, niet zo gek als je bedenkt dat het hele midden van de US al dagen gebukt gaat onder de warmste zomer sinds tijden. Zorgen dat je je tempo aanpast aan dit warme weer is het juiste devies. Maar eigenlijk valt de warmte ons erg mee, we hadden verwacht dat het warmer dan Las Vegas & Arizona zou zijn, maar zo er eren wij het tot nu toe nog niet.
We wandelen naar Denny's voor ons eerste "echte" Amerikaanse ontbijtje. De route voert ons langs de Alamo waar al vroeg mensen aanschuiven om deze voor Amerika belangrijke plaats te bezoeken. De Alamo is de plek waar 189 Amerikaanse soldaten verzet boden tegen het opdringende leger van de Mexicaanse generaal Santa Anna tijdens de vrijheidsoorlog tussen Amerika en Mexico. Belangrijkste les is "geef nooit op" en dat staat dan weer voor de Amerikaanse onverzettelijkheid. Ironisch is dat beide landen vochten om een stuk land dat aan geen van beide toebehoorde, het was natuurlijk Indianen-land.
Op zijn Amerikaans worden alle details van dit heldendom uitvergroot en zo kan het zijn dat een nauwelijks bijzondere kapel jaarlijks door miljoenen wordt bezocht als een "shrine" (heiligdom), waar gepaste stilte wordt gevraagd van ieder die er komt. Wij gedragen ons volgens de voorschriften en "bewonderen" in stilte alle memorabilia van dit grootse historische gebeuren.
Dan vervolgen we snel ons weg Denny's voor het verlate ontbijt met eieren, spek, hash browns en buttmilk pancakes. Zo kan je een flink deel van de dag doorkomen.
We scoren onze eerste virtuele cache (ja zelfs een virtuele cache kan je vinden) in de buurt van de riverwalk, waarna we verder wandelen langs de riverwalk. Bij de riverwalk is zelfs een eigen theater gemaakt met aan de ene kant het podium en aan de andere kant de zitplaatsen. We gaan door naar La Villita, een wijkje waar kunstenaars hun creatieve uitingen aan de man brengen. Hoewel er best leuke dingen zijn uitgestald kan je toch niet spreken van kunst, maar eerder van huis-, tuin-, en keuken-creativiteit.
Dan op naar de Rivercenter Mall met natuurlijk een pitstop bij Starbucks voor koffie en het bijwerken van onze weblog. Esmee vindt eindelijk het perfecte hoesje voor haar iPhone, wat niet geheel vanzelfsprekend is. Ze heeft ooit in een flits iemand een hoesje zien vasthouden, dat hoesje heeft ze geïdealiseerd en nog mooier gefantaseerd en zoals het er toen uitzag wilde ze hebben. Het moest in de winkel uit een laatje komen terwijl in de vitrines wel 100 verschillende lagen; we zullen maar zeggen dat ze een unieke smaak heeft. Met het hete weer en de koele (soms zelfs koude) winkels weten we inmiddels niet meer wat we prettiger vinden, de warmte op straat of de kou in de winkels. We besluiten een koele plek buiten te zoeken en die vinden we op een terras langs de riverwalk met een koel witbiertje kijkend naar alle voorbijgangers. Zo hou je het best een hele tijd uit.
Het wordt tijd voor een verfrissende duik in het zwembad van het hotel. Op de zesde verdieping is een pool deck met een behoorlijk zwembad, waar het goed toeven is.
Het is echt een dagje om lekker te luieren, een beetje te lezen en al vast wat na te denken over overnachtingsplaatsen voor de komende dagen.
's Avonds gaan we terug naar het terras van de Engelse pub van vanmiddag om te gaan eten. Helaas regent het en wordt het een plekje onder de luifel. We laten ons niet verleiden door de fish en chips en gaan voor de gezonde (?) maaltijdsalade met kip en de sandwich BLT. Terug op de hotelkamer besluiten we om morgen door de Hills County te gaan rijden en verschillende wineries te gaan bezoeken

Reageer hier

Dag 6: 20 juli San Antonio (TX) - Fredericksburg (TX) San Antonio (TX) 174 mijl



Vandaag gaan we op weg naar het “Duitse gedeelte” van Texas: de regio van Fredericksburg. We zouden dit deel ook goed kunnen bezoeken vanuit Austin op weg naar Del Rio wat we later deze week zullen rijden, maar omdat dat al een hele lange dag zal worden doen we dat niet en trekken we er vandaag op uit.
Bij het hotel zien we collectanten die geld inzamelen voor de kerk. Dit zagen we deze vakantie al eerder: de hitte werd toen door de collectanten getrotseerd om bij de verkeerslichten te gaan staan en alle auto’s langs te lopen als het licht op rood staat.
We gaan naar Herotes wat op een goed half uur rijden van San Antonio ligt. We kunnen kiezen tussen het upper & lower level op de snelweg maar voordat we het beseffen zitten we al op het upper level. Dat rijdt vast ook veel prettiger dan dat er nog auto’s boven je rijden. In Herotes zien we een sigaren-factory outlet en Jos, die doorgaans niet rookt, heeft de gewoonte om op vakantie altijd een sigaar te roken. Hij laat zich adviseren en met twee sigaren van de grootste sigarenfabriek van Texas vervolgen wij onze reis naar de John T. Floore's Country Store in Old-Town-Helotes. In Floore's is Willie Nelson ooit als kleine artiest begonnen. Sinds die tijd is er ook weinig veranderd: aan de buitenkant hangt nog de aankondigingen voor zijn optreden. Verder stelt het dorp niet veel voor, er zijn wat rommelschuren met antiek, die wel leuk zijn om door te lopen, maar het zorgt er niet voor dat Herotes een onuitwisbare herinnering zal worden. We vervolgen de weg naar het dorpje Bandera, dat we als een van de dit-moeten-julie-zien-tips hebben meegekregen. Het is klein en heeft enkele (toeristen)winkeltjes. We hebben het allemaal snel gezien. Het lijkt erop dat we net iets te vroeg in het dorp zijn, want over twee dagen is het hier de National day of the American Cowboy. We vervolgen onze weg door de Hill County. De omgeving is glooiende landschap en af en toe een ranch. Niet wat we vooraf verwacht hadden bij Texas, maar wel erg mooi. De wegen heten hier ook opeens geen FM meer (Farm to Market road) maar Ranch road.
Dan naderen we Fredericksburg. We stoppen even bij das Peachhouse waar ze wijn maken en allemaal potjes met sauzen en dressings. Er is een perziken-boomgaard achter de winkel die we mogen bezoeken en er wordt vers perziken-ijs gemaakt. Het is een erg leuk winkeltje, de wijn die ze serveren is een hele vieze zoete eigengemaakte chardonnay. We lopen nog even naar de boomgaard waar meteen de eigenaar in een pickup-truck stopt om een praatje met ons te maken en wat uitleg te geven over de boomgaard. We mogen van de eigenaar tussen de bomen doorlopen en kijken waar we maar willen. vervolgens verdwijnt de eigenaar met zijn auto weer tussen de bomen.
In het dorp zelf willen we eigenlijk gaan eten bij de Auslander Biergarten maar die is gesloten op woensdag waardoor we bij de Brewery belanden voor de lunch. We vinden het nog te vroeg voor een biertje dus we geloven zo wel dat ze goed bier maken. Jos eet echte Duitse worsten en Esmée gaat voor de sandwich. Het smaak maar zo-zo en als we klaar zijn met eten heeft Jos opeens zijn kies in zijn hand (het waren hele taaie worstjes). Een paar jaar terug verloor hij ook al een kies op vakantie dus het wordt al bijna een traditie. We bekijken de winkeltjes van Fredericksburg en gaan nog langs een proeflokaal van een winery. Bij deze winery kun je alleen 6 wijnen voor $10,= proeven. Maar 6 wijnen als je nog moet autorijden is toch wat veel van het goede. Dat gaan we niet proberen dus we rijden verder. Dan stoppen we in het dorp Luckenbach wat vroeger een dorp was en tegenwoordig een ghostown is met 3 inwoners. Maar wel een heel bijzondere ghosttown. Voor country liefhebbers is dit een soort heilige plaats. Waylon Jennings & Willie Nelson hebben er jaren geleden een lied over gezongen en sindsdien is de plaats bekend geworden. Het dorp Luckenbach bestaat uit vier gebouwen, een postkantoor (dat niet meer in gebruik is) met bar, twee huizen en een grote feestschuur waar optredens verzorgd worden. Als er wordt opgetreden is het hier een drukte van jewelste, iedereen die van country houdt komt dan hier bijeen. Het dorp kent een reputatie die groter is dan iedere werkelijkheid en zo moet dat ook blijven. Als wij er zijn, zitten er achter het cafe twee bebaarde zangers die het aanwezige publiek vermaken met hun liederen. Het publiek drinkt een biertje en geniet ondanks de hitte van dit gratis matinee-concert. Het is echt heel leuk om hier geweest te zijn. Maar we “moeten” weer verder en gaan naar de Sister Creek Vineyards. In de tastingroom, die het qua uiterlijk niet haalt bij die waar we eerder vandaag waren, is een alleraardigste man aan het werk. We maken een praatje en dan krijgen we de self guided tour uitgereikt en kunnen we een kijkje nemen in het gebouw waar de wijn gemaakt en opgeslagen wordt. Na afloop willen we wel wat proeven en hier lijken ze te begrijpen dat kleinere varianten handig zijn, dus proeven we er 4. Jos spuugt het netjes uit zoals dat hoort bij proeven, Esmée vindt dat natuurlijk zonde en slikt het door. De chardonnay wordt helaas niet heel koud geserveerd, we proeven ook nog een Merlot, Pinot Noir, en een Blend.
We kopen 2 flessen en een glas als souvenir en gaan weer op weg. Nu naar Boerne. De route, in dit gebied van perziken en tomaten, is wederom erg mooi en heuvelachtig. Er wordt in de “dalen” gewaarschuwd voor de hoge waterstand bij tijden van flood. Een meetstok aan de kant van de weg moet dan aantonen hoe hoog het water staat zodat je in kan schatten of je er door kunt of niet. We zijn blij dat het zonnetje schijnt. Boerne brengt voor ons niet wat wij zoeken en na een lekker Ben & Jerry’s ijsje gaan we terug naar het hotel in San Antonio.
Hier laten we ons van de sportieve kant zijn en lopen 5 km op de loopband in het hotel. We sluiten de avond af met een maaltijd bij Denny’s waar blijkt dat het begrip senior wel heel ruim is, want Jos mag kiezen uit het senioren menu!

Reageer hier

Dag 7: 21 juli San Antonio (TX) - San Marcos (TX) - Austin (TX) 89 mijl



Het hardlopen van gisteren is redelijk goed bevallen dus staan we om 8 uur al weer op de loopband voor de 5 km. Jos gaat als een speer; hij heeft het goede tempo snel te pakken. Esmée heeft wat meer opstartproblemen en moet de band tussendoor even stop zetten voor een slokje water of een stevige wandelpas. Uiteindelijk bereiken we allebei de op het schermpje zichtbare finish en gaan we terug naar de kamer om te douchen en in te pakken. Wat een spullen kan een mens om zich heen verzamelen; hier een tasje, daar een zakje en dan natuurlijk overal die schoenen van ons. Maar we krijgen alles ingepakt, checken uit, betalen de parkeerkosten van $ 65,= (slik) en gaan op weg naar het King William Historic district, ten zuiden van downtown San Antonio. We gaan eerst naar de lokale VVV voor wat informatie en daar treffen we een alleraardigste man die ons van de nodige info voorziet. De mogelijkheid bestaat om een “guided tour” door de buurt te doen, maar wij zijn niet van die groepsmensen dus willen graag zelfstandig wandelen. Geen probleem en de man geeft de nodige informatie. Als hij hoort dat we later deze vakantie naar Big Bend National Park gaan, krijgen we de tip om naar Marfa te gaan, ten westen van Alpine. Het is een klein dorp waar er spectaculaire lichtinvallen te zien moeten zijn: mensen komen van heinde en verre om er naar te kijken. Wij hebben er nog nooit van gehoord, of op het forum over gelezen. De vriendelijke host geeft ons verschillende internet printjes mee over Marfa. Dan kijken we nog even bij de kooktijdschriften die er tussen de toeristenfolders staan, want Jos mist het koken toch wel erg, en dan gaan we op weg door de neighbourhood. Er staan hele mooie kolonialen huizen a la pipi langkous, maar dan in de chique variant. Hoewel chique, eind 1800 was het chique, nu hebben sommige huizen wel erg veel achterstallig onderhoud en je vraagt je af wanneer het dak in zakt. Dit hebben we sowieso al veel gezien deze vakantie: de bewoners lijken onvoldoende geld te hebben om het huis te onderhouden en op een gegeven moment stort het in elkaar en verlaten de bewoners het pand en blijft de bouwval alleen achter. Maar dat het hier in dit district ook zo is verbaasd ons. Je kan je toch niet voorstellen dat de huizen bij het Mastbos er zo bij zouden staan. Maar overwegend is het mooi en groot.
Een van de woningen lijkt toegankelijk maar als we er heen gaan blijkt dit alleen te zijn van de guided tours. Hoe mooi en groot de huizen echt zijn zullen wij dus niet weten.
Terug naar de auto komen we langs een piepklein koffietentje waar we een hibiscus thee halen en een lekker broodje. We weten niet precies of dit nou ons ontbijt is of onze vervroegde lunch.
Daarna stellen we de Tom Tom in op de 2 outletcentra in San Marcos waar we een klein uurtje later aankomen. Hoewel we niets nodig hebben, laten we ons toch verleiden tot de nodige leuke aankopen bij de stores van Tommy Hillfiger, Gap, American Eagle Outfitters, Champion en Aeropostale. We kunnen bijna niet meer lopen van de zekere voeten. Met behoorlijk wat tasjes en echt maar een paar dollar lichter vervolgen we de weg naar de eindbestemming van vandaag: Austin, de hoofdstad van Texas.
Het shoppen heeft langer geduurd dan verwacht dus komen we in de (kleine) spitsfile terecht en rijden we voorbij downtown naar Austin Noord waar we slapen in de North Austin Inn & Suites.
We hadden vooraf gedacht om in de stad te eten waar je zicht hebt op de vleermuizen die ‘s avonds in grote getale uit vliegen, maar we eten vlak naast het hotel bij de chinees.
Dit jaar zijn we een goede week in “bewoond gebied” geweest voordat we morgen onze dag naar het buitengebied vervolgen. Andere jaren gaan we eigenlijk na een dag of twee al naar afgelegen gebied en komen we dus niet in de verleiding van het Amerikaanse eten dat in grote getale aanwezig is, dit jaar is dat dus echt anders. We hebben de indruk dat we nu al wat extra kilootjes met ons meeslepen. Dat lopen we er wel af zeggen we maar tegen elkaar.

Reageer hier

Dag 8: 22 juli Austin (TX) - Del Rio (TX) 303 mijl



Vandaag komen we maar langzaam op gang. Jos leest nog even Amerikaanse recepten in een tijdschrift, maar doet niet echt ideeën op. Het gerecht dat hem aanspreekt blijk je bijna kant en klaar te kopen. Het zijn 3 diepvriesingrediënten die je bij elkaar stopt en dan 20 minuten in de magnetron verwarmt; we begrijpen waarom in Amerika er vooral buiten de deur wordt gegeten.
We twijfelen wat over de route van vandaag, we kunnen of via San Marcos en San Antonio via de snelweg naar Del Rio, of via Fredericksburg en dan binnendoor. Hoewel de laatste optie ruim een half uur langer is kiezen we daar toch voor. Het is al 11 uur als we het motel verlaten en naar downtown Austin gaan. Op de GPS zien we dat er op het aangrenzende parkeerterrein een cache moet liggen, we zouden gek zijn als we die niet even mee zouden pikken. En dat doen we dus ook. Erg leuk dat we al redelijk wat caches hebben gevonden.
Daarna gaan we naar het State Capitool dat toegankelijk is voor publiek. Tot onze verbazing is het gebouw niet wit, maar beige/bruin. Verder ziet het er net zo uit als bijna ieder ander capitool, een kopie van het capitool in Washington, maar dan kleiner (en dat in Texas). Binnen ziet het er allemaal onberispelijk uit. Overal staat het logo van Texas op; op de schanieren van de deuren, in de ruiten: echt overal. Het ziet er chique uit. We lopen de bibliotheek in waar twee dames zwijgzaam aan het werk zijn. We kijken wat rond en zien een stapel papieren liggen waar we even inkijken, het is immers toegankelijk en wij zijn nieuwsgierig. Het blijken resoluties die zijn aangenomen en wetsvoorstellen die nog in stemming komen.

Een besluit gaat over het uitroepen van 26 oktober 2011 tot chicken fried steak day. We vragen ons af hoe die beraadslaging is gegaan. “Voorzitter, ik wil een chicken fried steak day. Neen voorzitter, ik denk dat we met de vele koeien in Texas beter een hamburger day kunnen instellen. Nee voorzitter, ik stem voor een veggie day om gezonder te leven. Voorzitter, ik snap niet dat de geachte afgevaardigde niet gedacht heeft aan een pancake day”. Het moet een bijna Monty Python-achtige bijeenkomst zijn geweest, inclusief silly walks. We snappen nu hoe Bush jr. hier gouverneur kon zijn.
Als we weer terug bij de auto zijn overleggen we wat we verder willen zien of doen in Austin. Dan krijg Jos een idee. Hij heeft gelezen over het Kickapoo Lucky Eagle casino in Eagle Pass, zo’n 65 mijl onder Del Rio, tegen de Mexicaanse grens aan. En hoewel we in Nederland echt nooit naar een casino gaan, is een vakantie in Amerika niet compleet zonder een gokje gewaagd te hebben en we balen nog steeds van de mislukte casino-trip in Aransas Pass. Esmée laat zich dit geen tweede keer zeggen. We verlaten dus snel Austin. Het is zo’n 4,5 uur naar Eagle Pass dus kiezen we toch maar voor de snelweg-route en komen weer langs de outlet van San Marcos en San Antonio. We vragen ons even af waarom we gisteren toch naar Austin toe gereden zijn, maar we bedenken dat we niet naar Texas hadden kunnen gaan zonder de hoofdstad te bezoeken.
Onderweg zien we auto’s met hun knipperlichten aan rijden dus zijn we er alert op dat we mogelijk moeten stoppen. Het blijkt echter een rouwstoet te zijn, de lijkwagen is een busje van de begrafenisondernemer die op iedere centimeter van de auto reclame heeft staan. Ieder land zijn eigen gebruiken blijkt maar weer.
We lunchen onderweg snel om niet te veel tijd te verliezen. Als we highway 35 verlaten en naar de 57 gaan is het rustig op de weg. We rijden langs verschillende ranches die echt absurd groot zijn. Het gefantaseerde Texas-gevoel begint nu wel te komen, al blijft het allemaal wel erg groen.
Zo’n 10 mijl voor Eagle Pass is er een grote controle. De auto’s komend vanaf Eagle Pass/ Mexico worden allemaal gecontroleerd. Wij mogen doorrijden maar dan wel langs zeker 20 camera’s. We vragen ons vertwijfeld af of we niet opeens in Mexico zitten, maar dat is gelukkig niet zo.
Het casino ligt iets buiten het dorp in het indianenreservaat, want daar is gokken immers niet verboden. We blijven zo’n 2,5 uur in het casino en hoewel onze favoriete automaten er niet zijn spelen we toch wat op de slotmachines en verlaten uiteindelijk met een winst van $20,08 het casino. We zijn helemaal blij want het voelt alsof we de jackpot hebben gewonnen. Het heeft behoorlijk geregend en door alle plassen is de auto maar lastig te bereiken, maar het lukt. Inmiddels is het half 9, donker en door de regen is de hemel pikzwart. We zitten in een echte thunderstorm; de bliksemschichten lijken wel een tl-buis die af ent toe probeert aan te gaan. Een kort maar hevig geflikker een fel verlichte hemel en dan weer de duisternis. En af en toe plenst het van de regen. We hebben in Arizona al vaker thunderstroms gezien maar hier is het wel heel spectaculair. Om 22.00 uur komen we aan bij het Motel 6 hotel dat we vanochtend nog online geboekt hebben. In de koelbox zit nog een to-go box, die samen met een biertje dient als diner. De box is typisch
Amerikaans met de slogan “any bigger and it would need its own zip code” en aan de ander zijde een til-advies. We hebben weer niets te klagen, en dat doen we dan ook niet. En terwijl het buiten nog giet van de regen zoeken wij ons bedje op.

Reageer hier

Dag 9: 23 juli Del Rio (TX) - Big Bend NP (TX)



Vandaag gaan we naar het Big Bend National Park, dus eerst gaan we naar de Walmart wat boodschappen doen want onderweg zullen we niets meer tegen komen en is het gedaan met de fastfood-lunches en worden het gezellige picknicks. We stoppen nog even bij de dollar tree, een soort action, waar alles 1$ per stuk kost. We kopen er onze jaarlijkse nieuwe halsbandjes voor de poezen en nemen ook nog een cadeautje voor Medy, de poes van ons moeder mee.
Onderweg worden we aangehouden door de border patrol, maar alles is in orde en na het bekijken van de paspoorten mogen we doorrijden. De weg is rustig, we zien bijna geen ander verkeer en de omgeving is echt prairie landschap. Naarmate we verder komen zien we steeds meer gesteente en canyons. Steden zijn leuk maar hier worden we pas echt blij van! Dit geeft het echte vakantie gevoel. We maken een stop in het dorp Langtry waar judge Roy Bean vroeger vrederechter was. Roy was een bijzonder mannetje, dat een bijzondere manier van rechtspreken had. Dat gebeurde in zijn saloon The Jersey Lily, want hij was ook nog kroegbaas. De rechtszaken werden dus afgewisseld met een biertje.
Roy was helemaal dol op de Engelse operazangeres Lily Langtry, die hij probeerde over te halen bij hem in zijn saloon te komen zingen. Tijdens zijn leven is dat helaas voor hem nooit gebeurd, hij stierf 10 maanden voordat ze Langtry bezocht.
We maken bij het vistors center gebruik van de picknicktafel die heerlijk in de schaduw staat en er is wat wind. Hier is het goed toeven. Als we vertrekken gaat Esmee achter het stuur zitten en dat is een belevenis op zich, want hoewel er geen ander verkeer is (ze hoeft in 115 Miles niemand in te halen en zal zelf ook niet ingehaald worden) rijdt ze -voorzichtig uitgedrukt- niet geheel ontspannen. In het dorp Marathon willen we koffie drinken en de foto's uploaden. Marathon blijkt echter een heel klein dorp te zijn waar zaterdag de lokale rustdag schijnt te zijn want alles is gesloten. Maar soms moet een men creatief -of brutaal(?)- zijn en we strijken neer op het terras van Marathon Coffee, installeren de laptop en schenken onszelf, bij gebrek aan koffie, een bekertje cola in. Het ontbreekt ons alleen aan stroom. In de tijd dat we er zitten komen er maar een paar auto's langs en het heeft er alle schijn van dat in dit verlaten dorp niemand ons hier heeft opmerkt terwijl we direct aan de highway zitten. We sms-en nog even naar Gonny & Gerard die bijna naar Turkije vertrekken waar hun zoon namens Nederland mee zal doen aan de Europese Jeugd Olympische kampioenschappen hoogspringen. Als de laptop leeg is gaan we verder richting Big Bend.
Op de weg naar Big Bend komen we weer langs een border controle, inclusief de vele camera's. We worden wel op de gevoelige plaat vastgelegd maar mogen doorrijden, De weg naar Big Bend is lang en eenzaam. Ter afwisseling van het mooie vlakke landschap zien we drie wilde zwijnen, grappig om te zien. Als we het park binnen rijden is het 18.00 uur en is het tolhuisje al gesloten net als het even verderop gelegen visitor center. We hebben al een entreebewijs want onze nationale parkpass van vorig jaar is nog tot 1 augustus geldig, maar we hadden wel graag een parkmap gehad want onze info over het park zit in de koffer. Het motel moeten we via de bewegwijzering vinden. Dit is niet lastig want de wegen in het park zijn dun gezaaid.
Wel is het jammer dat we zonder map geen afstanden in kunnen schatten en de weg duurt eindeloos. Maar door de mooie planten, cactussen en roofvogels is het geen straf. Om 19.00 uur zijn we bij de mountainlodge aangekomen en reserveren we meteen een tafel in het restaurant dat tot 20.00 uur open is. We moeten even wachten want de tafels moeten nog schoongemaakt worden dus rijden we even een paar meter verder naar ons huisje wat er goed uitziet. Het eten is goed en het restaurant erg gedateerd.'s Avonds zitten we nog heerlijk met een wijntje op het balkon. Als het donker is geworden krijgen we bezoek van 2 stinkdieren en 2 vosachtige dieren die hier zeker vaker komen want ze schrikken niet van de flits van het fototoestel. Het stinkdier is duidelijk de baas want als de vos in haar buurt komt jaagt ze hem succesvol weg. Wat een geweldig schouwspel !

Reageer hier

Dag 10: 24 juli Big Bend N.P. (TX) 114 mijl



Big Bend is een van de grootste, maar ook een van de minst bezochte Nationale Parken van de USA. De lage bezoekersaantallen zijn vooral te wijten aan de afgelegen ligging; de dichtstbijzijnde stad van enige betekenis is El Paso, 300 mijl ten noordwesten van Big Bend. De auto’s die wij deze dagen tegenkomen zijn op 2 handen te tellen. Het park dankt zijn naam aan de scherpe bocht in de Rio Grande, de rivier die precies op de grens van de Verenigde Staten en Mexico ligt en die over een afstand van 190 kilometer de zuidgrens van het park vormt. Vandaag willen we naar het oostelijke deel van het park, maar eerst nog even tanken. Het is een goede gewoonte van ons om met een volle tank een nationaal park in te gaan, maar gisteren is dat er bij in geschoten. We gooien de tank vol en betalen daar natuurlijk de nationale-park-prijs voor. Dan rijden we door naar Rio Grande Village, een mooie naam voor een winkeltje, een camping en een visitor center dat alleen in de winter geopend is. Van een winkeltje moet je je in Big Bend niet te veel voorstellen: 1 zak aardappelen, 3 pakjes brood, wat bier en een wand vol souvenirs is hetgeen waar alle toeristen, inclusief de campinggasten het mee moeten doen. We lopen hier de natural trail die op de camping begint en die ons naar de Rio Grande brengt. Hoewel we vooraf wisten dat de rivier hier niet zo heel breed zou zijn, valt het toch tegen als je het ziet. Voordeel is dat we de overkant, Mexico, goed kunnen zien. We vervolgen onze trail die ons leidt naar een mooi overview point op een berg. Aan de overkant zien we een Mexicaan die op een ezel zittend een hele kudde geiten in het gareel houdt, maar we zien ook de Rio Grande, het Sierra del Carmen gebergte in Mexico, het Mexicaanse dorp Bouquillas en de Chisos Mountains in de USA. We kijken nog even bij de Daniels ranche en gaan dan naar de Boquillas Canyon. De Boquillas Canyon is een van de drie plaatsen in het nationale park waar de Rio Grande door een uitgeslepen nauwe kloof gaat. Op de parkeerplaats staat zowaar een auto: de eerste die we vandaag zien. De trail is eenvoudig maar de hitte, het is inmiddels een eindje door de 40 graden, maakt het toch inspannend. Onderweg zien we, net als bij de natural trail, kralen beestjes en stenen liggen met een bordje erbij dat het verkocht wordt om de Mexicaanse schoolkinderen uit Bouquillas te helpen. Er staat een glazen potje bij waar het geld in kan. Als we verder lopen en bij de Rio Grande aankomen staat daar een Mexicaan te zingen en natuurlijk heeft hij ook wat prularia liggen die voor een paar dollar te koop zijn. We lopen door en hij vraagt nog even of we van plan zijn wat te kopen op onze terugweg, nee dat zijn we niet. Hierop pakt de man zijn bootje dat in het riet lag en vaart naar de Mexicaanse kant van de Rio Grande. Daar zien we dat er nog 3 compagnons van hem zijn en later zullen we het tafereeltje snappen. Een van de mannen staat met de verrekijker op de uitkijk en kan zo, vanaf Mexico, zien of er een auto op de parkeerplaats stopt. Dan vaart het bootje naar de Amerikaanse kant en wordt het zingen ingezet. Even later zien we dat twee van de 4 mannen naar de Amerikaanse kant komen en zich verdekt opstellen en met een walkie talkie nog meer details van de toeristen doorgeven. 4 man die er een dagtaak aan hebben en zeker op een dag als vandaag met bijna geen toeristen in het park , blij mogen zijn als ze 15 dollar zullen verdienen en daar dus het risico voor nemen om illegaal naar de USA-kant te komen.
Hoewel het water in de rivier laag staat, is het toch veel te hoog om de canyon in te lopen. We lopen zover we kunnen en zien nog wat wilde paarden. Het is er heerlijk relaxt. Op de terugweg naar de auto begeeft Esmée’s hiking-schoen het. De zool hangt opeens alleen nog maar aan de voorkant vast, en flappert verder bij iedere stap die ze zet. De binnenkant van de schoen heeft ook zijn beste tijd gehad en voor we bij de auto zijn is de schoen uit elkaar gevallen en loopt ze op haar sok. Gelukkig hebben we een tas met schoenen bij ons en kan Esmée als een echte Amerikaan op witte gympen verder. Gelukkig hebben we het hier op een korte trail met een redelijke ondergrond gehad, het zou echt anders geweest zijn als dat volgende week in de Bisti Badlands zou gebeuren.
Vervolgens gaan we naar de hot spring waar we even willen badderen. Onderweg zien we allerlei cactussen en sommigen hebben wel een heel bijzonder kleur.Op het parkeerterrein worden we gewaarschuwd voor inbrekers, mogelijk wordt er gedoeld op de Mexicanen die ook hier de rivier oversteken. Het water in de rivier staat zo laag dat de hot spring een groot modderbassin is, we keren snel om naar de parkeerplaats. Onderweg naar ons hotel stoppen we nog even bij een picknickplaats voor een gezonde boterham en een 0%-vet Yoghurtje en keren dan terug naar het motel. Het is behoorlijk warm dus gaan we even relaxen: het hotel ligt in de bergen en daar is het met 30 graden lekker koel.
Om 17.00 uur is er bewolking gekomen en kunnen we weer op pad. Allereerst lopen we een deel van de Lost Mine Trail, waar we een groots uitzicht hebben over het park. We worden volop gewaarschuwd voor mountain lions & beren die momenteel actief zijn –er zijn zelfs wegen voor afgesloten- maar wij zien ze niet. Dan gaan we nog naar Balanced Rock. Hiervoor moeten we over een 7 mijl lange dirtroad rijden, die goed begaanbaar is. Jos leeft zich helemaal uit en de witte auto is inmiddels niet meer wit. Aan het einde van de weg moeten we even goed kijken waar de trail begint want die is niet aangegeven maar gelukkig is er ooit iemand geweest die op het bord van een andere trail de Balanced Rock heeft aangegeven. De eerste mijl is vlak en gaat over een zandpad, dan gaan we ¼ mijl snel omoog en klauteren we tussen enorme rotsblokken om uiteindelijk bij dé steen uit te komen. Er is een mooi uitzicht op de Rock, maar ook er onderdoor. We genieten volop en moeten helaas snel terug richting de auto want vanaf 20.00 uur valt de avond in en wordt het snel donker. We eten op de eigen veranda met een goed glas merlot van de Sister Creek winery en uitzicht op de mountains. Super!

Reageer hier

Dag 11: 25 juli Chisos mountain lodge TX - Van Horn (TX) 268 mijl



Vanmorgen is er weer een stralend zonnetje als we vanaf onze veranda naar buiten kijken. Het weer is in ieder geval voorspelbaar. We pakken onze spullen bij elkaar, want vandaag wordt weer een reisdag. Maar eerst nog even wat foto's uploaden en het verslag van gisteren publiceren; je weet nooit wanneer je weer internet hebt. Overigens bedankt voor alle reacties, erg leuk! Vandaag het westelijke deel van Big Bend dat wat meer woestijnlandschap zal zijn. We rijden over de Ross Maxwell Scenic Drive. Zo zien we de beroemde (V-shaped Notch) windows van de bergen die we eerder vanuit ons hotel zagen. We kunnen er niet naar toe vandaag vanwege het brandgevaar in de omgeving is de trail afgezet. Verder stoppen we bij verschillende uitzichtpunten, waar volgens ons weinig of niets te zien is. Zo stoppen we bij het uitzichtpunt bij de Sam Nail Ranch, tenminste de overblijfselen van. Het enige wat er nog staat is een windmolen. Verder is er niets meer van toen. Zo ook de farm van Homer Wilson Ranch, maar daar staat het huis er nog. Gelukkig zijn er ook zaken die nog wel echt bestaan, zoals bijvoorbeeld de Sotol Vista Overlook vanwaar we een weids uitzicht hebben over het westelijke deel van het park. Na een stuk met scherpe bochten en steile hellingen komen we bij de 1,5 mijl lange zijweg naar de Burro Mesa Pouroff Trail, een wandeling door een droge rivierbedding naar een mooie kloof van 12 meter hoog met een grote spleet waar bij heftige regenval water door naar beneden stroomt. Zo niet vandaag. Nu is het er kurkdroog, maar de wandeling niet minder mooi. In de kloof zien we een mooi rood vogeltje (waarschijnlijk een rode kardinaal) die het ons moeilijk maakt om een fatsoenlijke foto van hem te maken. We lopen terug naar de parkeerplaats en rijden verder en stoppen bij de oude winkel in Costolon. De winkel is er voor de toeristen die in de buurt willen kamperen, hoewel we alleen lege kampeerterreinen zien. Klanten zijn er dan ook maar weinig bij de winkel, alleen wij. De winkel is deels gebleven zoals hij vroeger was. Zo is een van de restanten het oude postkantoor -niet meer in gebruik- met prachtige ouderwetse koperen postbussen. Dan op weg naar ons doel van vandaag de Santa Elena Canyon. Hier moet een prachtige canyon zijn die je in kunt lopen. Je moet er een klein stukje voor door het wat water hebben we gelezen, alhoewel her bord aan het begin van de trail daar geen melding van maakt. Dat schrikt ons niet af, dus op onze watervaste sandalen stappen we stoer op het water af. Er komen net twee mensen terug van de Nike en we kijken even via welk deel zij het water oversteken. We zien dat je tot je middel in het water moet, waarbij het door de modder op de bodem lastig is om je evenwicht te bewaren. We zien enkele onfortuinlijke wandelaars die onderuit gaan op het traject en vervolgens onder de modder weer boven komen. We zijn ineens minder stoer en we hoeven elkaar alleen maar aan te kijken om te weten dat wij deze expeditie niet gaan ondernemen. Het zicht op alle dapperen die dit waagstuk aangaan is voor ons voldoende. We hebben immers nog een lange dag voor de boeg die we niet graag als twee modder-mensen voortzetten.
We besluiten naar de uitgang van het park te rijden via de Old Mavarick road, een dirt road van 14 mijl, deels gravel, deels zand en met flinke keien op stukken van het traject. Vandaag blijkt dat onze huurauto een goede keuze is geweest. Zonder hapering zoeft hij over dit soms lastige traject terwijl je de motor nauwelijks hoort; het klinkt als een naaimachientje met een hoge zoemtoon terwijl er toch een V6 van 3.6 liter met 225 pk onder de motorkap ligt. Je staat steeds weer verrast van die Koreanen.
Net buiten het park willen we even iets eten in Terlingua, maar het is 14:10 en er wordt maar tot 14:00 uur lunch geserveerd. Dus blijft het bij koffie. We hopen dat het in Presidio beter gaat, dat is maar 40 mijl verder. Wat we niet weten is dat de weg niet een snelle rechte weg is, maar dat de weg alle karakteristieken heeft van een achtbaan. Een enkele vrachtwagenchauffeur had daar iets te veel moeite mee. We doen er dus wat langer over dan gedacht. We volgen de Rio Grande en we volgen de heuvels van de prachtige FM170. We passeren mooie canyons maar helaas staat de tijd ons niet toe om hier echt rond te kijken. Dit hadden we anders moeten plannen. Op deze website is onderaan een filmpje te zien van deze mooie weg. En zo komen we toch bij Presidio. We tanken benzine voor $ 3,89 voor een gallon dus iets meer dan een dollar (€ 0,70) voor een liter; in Nederland zou iedereen nog deze prijs willen betalen voor zijn litertje loodvrij.
We rijden in een rechte lijn naar Marfa, volgens de verhalen een kunstenaarsdorp vanwege het bijzondere licht. Wij kunnen weinig bijzonders aan het licht ontdekken (het moet er een heldere wolkenloze dag voor zijn) en merken weinig van de kunstenaars. Al met al is het een behoorlijk stil dorp met 2121 inwoners volgens de eigen statistiek. Het enige bijzondere dat we ontdekken is een gezin in Amish-kleding dat bij de Dairy Queen een hamburgertje komt eten.
De weg naar Van Horn is wellicht nog saaier dan die naar Marfa, maar ook zeker mooi. Behalve dat we een luchtmachtbasis zien met een flinke zeppelin aan een lijntje; misschien iets met weermetingen? Het tweede bijzondere is een kleine etalage, in de middle of nowhere dat Prada tassen zegt te verkopen in Marfa. In de directe omgeving woont niemand! Is dit een reclamestunt of is dit een excentrieke goedlopende winkel voor bijzondere mensen?
Dan komen we aan in Van Horn dat ook maar net 2000 inwoners heeft maar er aantrekkelijk uitziet. We hebben hier vanochtend nog snel on-line de Days Inn geboekt, maar als we inchecken zeggen ze nergens van te weten, dus zoekt Jos de reservering erbij in de computer. En we zien het vrijwel direct; 25 augustus staat op de reservering ipv 25 juli. Oeps,.. We hadden niet rechstreeks bij de Days Inn geboekt wat het wat maakt dat de reservering niet zomaar omgezet kan worden. Gelukkig hebben ze nog een kamer vrij die wij boeken en zo hebben wij toch nog een bedje voor de nacht.

Reageer hier