Ook bij daglicht ziet Tucumcari er zelfs nog saaier uit dan toen de neonlichten de omgeving verlichtten. Route 66 lijkt een vervlogen jaren 60 icoon dat langzaam vervaagt. Later vandaag zien we de stadjes langs de route die de tijd niet hebben overleefd en die verworden zijn tot gost towns met veel vervallen motels en benzinestations. Bijzonder om te zien wat er met stadjes gebeurt als je een doorgaande route verlegt, zoals hier is gebeurd met de aanleg van de Interstate 40.
Tucumcari is een dorp dat zich beroemt op zijn dinosaurus-verleden en daarom een fraai Dinosaurus-museum bezit. En natuurlijk hoort bij zo'n imago ook een dinosaurus-cache. Die ligt op een fraaie plaats omgeven door een dinosaurus-bot en versteend hout bij de ingang van het museum. Gelukkig dat het nog vroeg is anders kun je zo'n cache niet ongezien loggen. In het dorp liggen uiteraard nog wat caches bij de bekende motels en die pikken we gelijk even mee. En dan vertrekken we uit Tucumcari via de oude route 66. Het is stil op de route en zoals eerder vermeld liggen de dorpjes en stil en veelal verlaten bij.
We verlaten vandaag New Mexico en willen onderweg ook nog wat caches meenemen. Er liggen er blijkbaar enkele op de grens van beide staten, dus als je toch in de buurt bent dan wil je zo'n bijzondere... Maar voordat we het weten zijn we de grens al over en moeten we even terug. Gelukkig is het niet ver en we belanden bij een groot benzinestation van Russell, waar binnenin het benzinestation eigen gebedsruimte is met een kerkdienst op zondag. En wij zijn er op zondag, dus is de kerkdienst aan de gang. Vanaf de gang kun je de voorganger en de gelovigen gadeslaan; voor ons een nogal aparte manier van doen. Naast de gebedsruimte is er een heel andere ruimte, een ruimte die plaats biedt aan de aanbidders van de heilige koe; er is een automuseum met auto's uit de vijftiger en zestiger jaren en veel memorabilia uit die tijd. Blijkbaar is de eigenaar van het benzinestation een liefhebber van auto's en deelt hij zijn hobby met anderen. De entree is gratis en donaties bij het museum zijn bestemd voor liefdadigheid.
Als je toch op route 66 bent dan moet je even stoppen in Adrian als middelpunt van de route 66. Vanaf dit punt is het precies 1139 mijl naar zowel Los Angeles als Chicago. En dat willen we natuurlijk even vastleggen. Het is bovendien tijd voor de lunch en er blijkt een leuk restaurantje te zijn, geheel in de stijl van de vijftiger en zestiger jaren. Buiten staat een auto waar iedereen zijn naam op mag schrijven. Hoewel we zelf niet zijn voorbereid op deze actie is een echtpaar uit Engeland graag bereid hun viltstift even aan ons uit te lenen. En dus staan onze namen nu vereeuwigd op deze pickup.
Texas heeft heel typische plaatsen om te bezoeken. Zo heeft iemand bij Amarillo een aantal Cadillacs in een rij met neuzen in de grond gezet op een stuk boerenland. Iedereen die er komt mag met een spuitbus wat graffiti aanbrengen op deze auto's. Wij hebben geen spuitbusje bij ons, maar veel Amerikanen maken gretig gebruik van deze mogelijkheid om het kunstwerk verder te verfraaien. Wat ze niet doen is hun lege spuitbusjes weer meenemen, dus het stukje land om de auto's heen is vergeven van de lege busjes. Wij blijven ons erover verbazen dat Amerikanen toch minder zorgvuldig met hun omgeving omgaan dan wij altijd dachten. Het zal niet voor niets zijn dat de leus van Texas langs de wegen is "Don't mess with Texas".
In Amarillo lopen we even binnen bij Barnes en Nobles, waar natuurlijk ook een Starbucks in gevestigd is. Even bijtanken en genieten van deze mooie boekwinkel.
Naast een Cadillac-ranch schijnt er ook een Tractor Ranch te zijn, een terrein waar een plaatselijke boer afgedankte landbouwmachines in een hoek van 45 graden in de grond heeft geplaatst, met een knipoog naar de Cadillacs. Volgens de beschrijving op internet ligt deze bezienswaardigheid in de plaats Canyon, maar dat blijkt niet helemaal te kloppen, of ze moeten de stadsgrenzen van Canyon wel erg opgerekt hebben. We vinden ze met een beetje speurwerk en een prima routeprogramma op de iPad toch.
Als we doorrijden begint voor het eerst deze vakantie het rode lampje van de benzinemeter te branden. We hebben benzine nodig en als we TomTom vragen waar die verkrijgen is geeft ze aan dat we dat pas over 60 mijl hoeven te verwachten. Gelukkig hebben we zelf een idee waar we zitten en kunnen we vijf mijl later tanken in Canyon. En dan tuffen we richting Lubbock via de oude weg en we merken dat naast alle grote plaatsen die Texas kent - alles is immers groter in Texas - dat ze ook grossieren in kleine plaatsen die nauwelijks groter zijn dan enkele huizen en een postkantoor. We vermoeden dat het hebben van een eigen postkantoor voorwaarde is om op de landkaart genoemd te worden. Later merken we dat er nog een voorwaarde is: het hebben van een eigen historicus marker.
We eindigen de dag in Plainvieuw waar we slapen bij de Knigts Inn en bij de Walmart snel een magnetronmaaltijd halen en, niet te vergeten, een ijsje van Ben en Jerry. Bijna op iedere hotelkamer in Amerika staat een koelkast en een magnetron en het is gebruikelijk om of een pizza te laten bezorgen en op je kamer op te eten, of de magnetron te gebruiken. Wij vinden dat maar niets, maar het is altijd wel 1x op vakantie dat we gaan voor het gemak en een magnetronmaaltijd nemen. De keuze in de winkels is enorm, de smaak iets minder maar zeker eetbaar.
Reageer hier
