vrijdag 15 juli 2011

Dag 14: 28 juli Alamogordo (NM) - Socorro (NM) 186 mijl



15 mijl vanaf het hotel ligt het White Sands National Monument dat we vanochtend gaan bezoeken. De hier gelegen 710 km2 duinen bestaan niet uit zand maar uit gipskristallen (gypsum) en het is daarmee het grootste gypsumveld ter wereld. In het park zijn wat mogelijkheden om officiële routes te lopen, maar je hoeft niet op de officiële paden te lopen. We vinden het veel leuker om de duinen zelf te gaan verkennen. Vlak bij de ingang van het park zijn er nog veel struiken tussen de duinen te zien en is het qua kleur zo'n 50:50 wit:groen, maar hoe verder we het park inrijden (de doorgaande route is 8 mijl tot het einde) hoe witter het wordt. Prachtig, het lijkt wel sneeuw.
Dit idee wordt versterkt wanneer het asfalt ophoudt en we op een "witte weg" rijden waarbij een schuifauto het gips dat op de weg is gekomen naar de zijkanten van de weg schuift en het net bergjes sneeuw lijken.
Het is nog vroeg als wij in het park zijn en -mede door de reflectie van de zon op het gips- lekker warm. Helaas staat de zon zo recht boven de duinen dat er weinig schaduwen te zien zijn en het daarmee voor het fototoestel bijna niet te doen is om scherp te stellen in het hele witte landschap.
Maar we komen hier niet voor de foto's maar voor de ervaring en dus lopen we verder door de duinen. Echt helemaal geweldig! Je zou hier goed kunnen verdwalen want alle bergjes lijken op elkaar en je eigen voetsporen terugvinden is niet eens zo eenvoudig. In de verte zien we dat het regent bij het gebergte waardoor de donkere lucht mooi afsteekt tegen al dat wit. We zouden hier uren kunnen blijven en ons verbazen maar na 2 uur rondstruinen vervolgen wij onze weg. We komen weer door Socorro waar het inmiddels is gaan regenen. Een van de kruispunten ligt net iets lager en een weg uit de berg komt ook op dit kruispunt uit.
In no-time staat de zaak onder water en besef je weer dat al die bordjes onderweg van "flood" er niet voor niets staan. Het water uit de berg komt met zo'n grote hoeveelheid en zo'n grote snelheid en kracht aan dat het je echt overvalt.
Voor de lunch strijken we neer in het naast gelegen dorp Tularosa bij het Mexicaanse restaurant Casa de Suenos. Jos nemt een salade en Esmée gewoon een sandwich maar zijn we aangenaam verrast over de smaak; echt heel lekker. Bovendien is het een gezellig restaurant (met kleine shop) en een prima bediening. Echt een aanrader! Als we het restaurant uit komen regent het hier inmiddels ook en dat blijft het doen.
Bij de Three Rivers Petroglyph Site in het noordelijk deel van de Chihuahuan-woestijn maken we een stop en bekijken de meer dan 21.000 petroglyphen (rotstekeningen van de indianen). Er zijn afbeeldingen van mensen, vogels, vissen, insecten en planten. Deze rotstekeningen zijn door het Jornada Mogollon-volk gemaakt in de jaren 900 tot 1400. Aardig om te zien. Bij de start van de trail langs de petroglyphs moesten we $2,= entree betalen en in een envelop stoppen en die in een brievenbus deponeren. We zijn het pad nog niet op of er komt een dame -dezelfde die ons even te voren corrigeerde bij het parkeren- uit het hokje lopen om te checken of we wel betaald hebben. Als je door dit parkje loopt met zoveel tekeningen dan vraag je je af hoe die tekeningen hier gekomen zijn. Was dit een "kunstacademie" of was het een en dezelfde tekenaar die alle tekeningen heeft gemaakt? The answer is blowing in the wind.
Na deze stop rijden we door naar Socorro. Ons bezoek aan dit park was het droog, en nog maar net in de auto komt het water weer met bakken uit de hemel. Onderweg komen we nog langs Valley of Fires maar gezien het weer en de tijd rijden we door. In Socorro vinden we een slaapplaats bij de Days Inn, maar het hele dorp bestaat uit motels. We eten wat bij de Chinees maar het eten blijkt daar zo goedkoop te zijn dat we ons er niet af durven te maken met de in Amerika gebruikelijke (en bijna verplichte) fooi van 15 a 20%, maar 30% geven.
Daarna, het wordt bijna eentonig, zoeken we nog een cache. Deze keer is het een wel hele mooie cachecontainer in de vorm van een steen, maar we vinden hem snel en blij keren we terug naar het hotel.
Die blijdschap duurt niet zo heel lang als we in het motel ontdekken dat we een van de fotocamera's kwijt zijn. Het is de "tweede camera" en we hebben geen idee wanneer we die voor het laatst precies gebruikt hebben. We doorzoeken alle koffers en tassen maar hij blijft onvindbaar. Waarna we alleen nog maar kunnen hopen dat de vinder er heel blij mee is en er mooie foto's mee zal maken.

Reageer hier