Dag 27: 10 Augustus Fort Worth (TX) - Dallas (TX) - Fairfield (TX)

Fort Worth en Dallas zijn zustersteden en op de kaart liggen ze tegen elkaar aan. In werkelijkheid duurt het minstens een half uur om van de ene stad naar de andere te rijden. Sterker nog, in 1963 vloog Kennedy van Fort Worth naar Dallas - hij ging dus niet gewoon even met de limo - tijdens zijn herverkiezingscampagne maar met Airforce One. De trip zou helaas voor hem dramatisch eindigen, de enige die terugging met het vliegtuig was Jacky.
Ook wij merken dat de twee steden niet vlak bij elkaar liggen. Het duurt eerst een hele tijd voordat je Fort Worth achter je hebt gelaten en dan kom je langzaam in het voorgebied van Dallas. Al met al ben je ruim drie kwartier onderweg via een wirwar van snelwegen, hoofdwegen en andere autowegen, voordat je in het centrum aankomt.
Dallas is natuurlijk onlosmakelijk verbonden met de moord op John F. Kennedy in 1963 en er zijn veel zaken die daaraan herinneren. Allereerst de JFK Memorial Plaza, waar een gedenkteken staat. Het gedenkteken is een witte betonnen kubus van 30m bij 30m zonder dak en een smalle strook vooraan waar je het gedenkteken binnen kunt lopen. Volgens de beschrijving symboliseert het gedenkteken de ongebonden vrije geest van JFK. Wij hadden niet onmiddellijk dezelfde associatie bij dit witte betonnen blok. Verder is er natuurlijk de plek waar het gebeurde, waar twee kruisjes op de rijbaan aangeven waar de schoten de president troffen. Vlak bij die plek en dicht bij de Grassy Knoll (het grasheuveltje met schutting van waarachter ook geschoten zou zijn) staat een straatverkoper met allerlei memorabilia, variërend van krantenartikelen van die dagen, tot geluidsfragmenten van ooggetuigen die later nooit gehoord zijn door de Warren-commissie en foto's die een rol hadden moeten spelen, maar dat nooit deden. Op het moment dat wij daar staan racen er een brandweerauto en ziekenauto met loeiende sirenes voorbij. Zou het destijds ook zo geklonken hebben?
De moord op Kennedy is en blijft een bron van speculaties en onopgeloste raadsels en mensen zijn er nog dagelijks mee bezig, getuige ook deze straatverkoper met zijn koopwaar. Eerder deze week zapte ik op tv nog langs een film met Kevin Costner over deze kwestie.
De tentoonstelling die we bezoeken in de voormalige schoolboekhandel van waaruit Lee Harvey Oswald geschoten zou hebben is sober ingericht. Met behulp van een recordertje met koptelefoon wordt je langs foto's, tekstfragmenten en videobeelden gedirigeerd die iets moeten vertellen over Kennedy, zijn politiek, de moordaanslag en de gevolgen ervan. De moordaanslag zelf is teruggebracht tot enkele seconden uit de Zapruder-film. Vanuit het gebouw kun je een indruk krijgen van het mogelijke uitzicht dat de schutter kan hebben gehad.
De tentoonstelling tipt aan dat er controverses zijn over gebeurtenis en mogelijke daders, maar geeft geen standpunt weer. Behalve misschien in een klein videofragmentje waarin tijdens de verhoren van de Warren-commissie geconcludeerd wordt dat op basis van een uitspraak van een ballistische getuige er een tweede schutter moet zijn geweest. Het is wonderlijk dat er nooit verder onderzoek is gedaan naar deze mogelijk tweede dader. Als je de beelden van het onderzoek nu ziet, doet het allemaal wat amateuristisch aan. En dat na de aanslag op de belangrijkste man van dat moment. Wij vermoeden dat Peter R. de Vries beter werk zou hebben geleverd.
Bij de tentoonstelling is de sfeer ernstig, maar je ziet niet de emotie die we wel zagen bij de begraafplaats Arlington bij Washington, waar de Kennedy's begraven liggen. Dat verbaast ons een beetje want we kennen de Amerikanen vanuit onze reizen inmiddels als emotionele mensen die makkelijk uiting geven aan hun gevoelens. Ligt het aan de opzet van de tentoonstelling waarin ieder individueel langs de geschiedenis geleid wordt, of zijn er gewoon steeds minder mensen die nog weten waar ze waren op het moment dat ze het droeve nieuws hoorden? Het blijft speculeren.
Na de tentoonstelling parkeren we even bij de MacDonalds om van hun internet gebruik te maken. We moeten even inchecken voor onze terugreis. Toch wel makkelijk dat je bij deze hamburgerbakkers even van hun mobiele netwerk gebruik kunt maken.
We verlaten de stad via dezelfde route als Kennedy destijds en gelukkig voor ons gebeurt er niets. Op het moment van vertrek is het spitsuur en we zijn opnieuw blij met de kunstmatige stem van onze TomTom die ons precies vertelt hoe we uit deze kluwen van wegen precies de goede moeten vinden om naar onze laatste overnachtingsplaats van deze vakantie te komen.
Daar aangekomen lijkt er even iets mis te zijn met onze reservering, maar dat is snel opgelost. Wel begrijpen we van de hoteleigenaar dat die niet blij is met tussenpersonen buiten de hotelketen die zijn kamers verkopen. Op die manier worden kamers verkocht onder zijn normale verkoopprijs en verdient hij er niets aan. Het is niet druk en dit gebeuren leidt tot een gesprek over economie en een vergelijking tussen de Amerikaanse en Europese politiek. We leren heel wat bij en dit soort ontmoetingen geven wat meer inzicht in het denken van sommige Amerikanen.
En dan is het tijd nog snel een hapje te eten bij de lokale horeca-ondernemer en om de koffers in te pakken en ons reisklaar te maken.