Vanmorgen is er weer een stralend zonnetje als we vanaf onze veranda naar buiten kijken. Het weer is in ieder geval voorspelbaar. We pakken onze spullen bij elkaar, want vandaag wordt weer een reisdag. Maar eerst nog even wat foto's uploaden en het verslag van gisteren publiceren; je weet nooit wanneer je weer internet hebt. Overigens bedankt voor alle reacties, erg leuk! Vandaag het westelijke deel van Big Bend dat wat meer woestijnlandschap zal zijn. We rijden over de Ross Maxwell Scenic Drive. Zo zien we de beroemde (V-shaped Notch) windows van de bergen die we eerder vanuit ons hotel zagen. We kunnen er niet naar toe vandaag vanwege het brandgevaar in de omgeving is de trail afgezet. Verder stoppen we bij verschillende uitzichtpunten, waar volgens ons weinig of niets te zien is. Zo stoppen we bij het uitzichtpunt bij de Sam Nail Ranch, tenminste de overblijfselen van. Het enige wat er nog staat is een windmolen. Verder is er niets meer van toen. Zo ook de farm van Homer Wilson Ranch, maar daar staat het huis er nog. 
Gelukkig zijn er ook zaken die nog wel echt bestaan, zoals bijvoorbeeld de Sotol Vista Overlook vanwaar we een weids uitzicht hebben over het westelijke deel van het park. Na een stuk met scherpe bochten en steile hellingen komen we bij de 1,5 mijl lange zijweg naar de Burro Mesa Pouroff Trail, een wandeling door een droge rivierbedding naar een mooie kloof van 12 meter hoog met een grote spleet waar bij heftige regenval water door naar beneden stroomt. Zo niet vandaag. Nu is het er kurkdroog, maar de wandeling niet minder mooi. In de kloof zien we een mooi rood vogeltje (waarschijnlijk een rode kardinaal) die het ons moeilijk maakt om een fatsoenlijke foto van hem te maken. We lopen terug naar de parkeerplaats en rijden verder en stoppen bij de oude winkel in Costolon. De winkel is er voor de toeristen die in de buurt willen kamperen, hoewel we alleen lege kampeerterreinen zien.
Klanten zijn er dan ook maar weinig bij de winkel, alleen wij. De winkel is deels gebleven zoals hij vroeger was. Zo is een van de restanten het oude postkantoor -niet meer in gebruik- met prachtige ouderwetse koperen postbussen. Dan op weg naar ons doel van vandaag de Santa Elena Canyon. Hier moet een prachtige canyon zijn die je in kunt lopen. Je moet er een klein stukje voor door het wat water hebben we gelezen, alhoewel her bord aan het begin van de trail daar geen melding van maakt. Dat schrikt ons niet af, dus op onze watervaste sandalen stappen we stoer op het water af.
Er komen net twee mensen terug van de Nike en we kijken even via welk deel zij het water oversteken. We zien dat je tot je middel in het water moet, waarbij het door de modder op de bodem lastig is om je evenwicht te bewaren. We zien enkele onfortuinlijke wandelaars die onderuit gaan op het traject en vervolgens onder de modder weer boven komen. We zijn ineens minder stoer en we hoeven elkaar alleen maar aan te kijken om te weten dat wij deze expeditie niet gaan ondernemen. Het zicht op alle dapperen die dit waagstuk aangaan is voor ons voldoende. We hebben immers nog een lange dag voor de boeg die we niet graag als twee modder-mensen voortzetten.
We besluiten naar de uitgang van het park te rijden via de Old Mavarick road, een dirt road van 14 mijl, deels gravel, deels zand en met flinke keien op stukken van het traject. Vandaag blijkt dat onze huurauto een goede keuze is geweest. Zonder hapering zoeft hij over dit soms lastige traject terwijl je de motor nauwelijks hoort; het klinkt als een naaimachientje met een hoge zoemtoon terwijl er toch een V6 van 3.6 liter met 225 pk onder de motorkap ligt. Je staat steeds weer verrast van die Koreanen. Net buiten het park willen we even iets eten in Terlingua, maar het is 14:10 en er wordt maar tot 14:00 uur lunch geserveerd. Dus blijft het bij koffie. We hopen dat het in Presidio beter gaat, dat is maar 40 mijl verder.
Wat we niet weten is dat de weg niet een snelle rechte weg is, maar dat de weg alle karakteristieken heeft van een achtbaan. Een enkele vrachtwagenchauffeur had daar iets te veel moeite mee. We doen er dus wat langer over dan gedacht. We volgen de Rio Grande en we volgen de heuvels van de prachtige FM170. We passeren mooie canyons maar helaas staat de tijd ons niet toe om hier echt rond te kijken. Dit hadden we anders moeten plannen. Op deze website is onderaan een filmpje te zien van deze mooie weg. En zo komen we toch bij Presidio. We tanken benzine voor $ 3,89 voor een gallon dus iets meer dan een dollar (€ 0,70) voor een liter; in Nederland zou iedereen nog deze prijs willen betalen voor zijn litertje loodvrij.We rijden in een rechte lijn naar Marfa, volgens de verhalen een kunstenaarsdorp vanwege het bijzondere licht. Wij kunnen weinig bijzonders aan het licht ontdekken (het moet er een heldere wolkenloze dag voor zijn) en merken weinig van de kunstenaars. Al met al is het een behoorlijk stil dorp met 2121 inwoners volgens de eigen statistiek.
Het enige bijzondere dat we ontdekken is een gezin in Amish-kleding dat bij de Dairy Queen een hamburgertje komt eten.De weg naar Van Horn is wellicht nog saaier dan die naar Marfa, maar ook zeker mooi. Behalve dat we een luchtmachtbasis zien met een flinke zeppelin aan een lijntje; misschien iets met weermetingen? Het tweede bijzondere is een kleine etalage, in de middle of nowhere dat Prada tassen zegt te verkopen in Marfa. In de directe omgeving woont niemand! Is dit een reclamestunt of is dit een excentrieke goedlopende winkel voor bijzondere mensen?
Dan komen we aan in Van Horn dat ook maar net 2000 inwoners heeft maar er aantrekkelijk uitziet. We hebben hier vanochtend nog snel on-line de Days Inn geboekt, maar als we inchecken zeggen ze nergens van te weten, dus zoekt Jos de reservering erbij in de computer. En we zien het vrijwel direct; 25 augustus staat op de reservering ipv 25 juli. Oeps,.. We hadden niet rechstreeks bij de Days Inn geboekt wat het wat maakt dat de reservering niet zomaar omgezet kan worden. Gelukkig hebben ze nog een kamer vrij die wij boeken en zo hebben wij toch nog een bedje voor de nacht.Reageer hier
