De laatste dagen merkten we onderweg al dat de bergen hierin New Mexico de bekende rode kleur krijgen die voor ons gelijk staat aan canyons, hoodoos en al het moois dat we op eerdere vakanties gezien hebben in het gebied van Utah/Arizona. Hoodoos zijn zandstenen pilaren die zijn ontstaan door wind- en watererosie en door de inwerking van vorst en ijs. Vaak zit bovenop een pilaar een kap die bestaat uit een hardere - en daarom minder snel weggesleten - steensoort.
Voor vandaag staan er de hoodoos van Gallup op het programma. We hebben er veel zin in en gaan als eerste naar de Pinedale Hoodoos.
Op weg daarnaar toe zien we aan de rand van de SR 566 al een paar mooie witte hoodoos staan, dus maken we een fotostop. De Pinedale hoodoos staan in een indianen reservaat. De weg ernaar toe is een goed begaanbare dirtroad. De routebeschrijving die we bij ons hebben is eigenlijk niet nodig; alle drie de groepen hoodoos aan de 2nd Canyon Road zijn makkelijk te vinden. De eerste groep is maar klein en hebben we snel bekeken.
De tweede groep is bereikbaar via een korte weg door wat struikgewas waarbij we -zoals gebruikelijk in indianenland- ons het beste kunnen oriënteren op de lege bierblikjes en bierflesjes,… Als we voor de hoodoos staan klauteren we naar boven, en verkennen al lopend tussen de hoodoos het gebied. Het kind in ons komt helemaal naar boven want hier klimmen, klauteren en rondstruinen is helemaal geweldig. Na een uur gaan we op weg naar de derde groep hoodoos. We parkeren de auto bij een windmolen (meteen een goed oriëntatiepunt voor als we teruglopen) en wandelen naar de hoodoos. Vooral langs de linkerkant kunnen we goed omhoog klimmen.
Ook deze groep is geweldig, we zien “brainrock”, “the three sisters” en nog vele andere hoodoos. Het enige minpuntje is dat dit bruinrode hoodoos zijn, en we vinden witte eigenlijk mooier. Tja we zijn verwend.Daarna vervolgen we de dirtroad terug naar de weg en gaan naar de hoodoos van de White Cliffs. Het eerste deel van de routebeschrijving hebben we snel gevonden en ook nu komen we weer in indianengebied. We hebben begrepen dat de tweede groep hoodoos aan de Superman Canyon Road makkelijk te vinden is, en de eerste moet zich ook -met de routebeschrijving met GPS coordinaten- laten vinden. We besluiten eerst de eerste groep te bezoeken, maar de beschrijving klopt niet helemaal. We komen uit bij een indianenwoning en de bewoner staat net buiten. Hij ziet ons zoeken en wil wel behulpzaam zijn. Hij geeft aan dat de hoodoos die wij zoeken aan de highway liggen (de groep die vanochtend langs de SR 566 zagen). Of hij echt niet weet welke we zoeken weten we niet, maar we durven niet te zeggen dat we eigenlijk naar het hoodoo-dal willen dat zo’n beetje in zijn achtertuin moet liggen. In de verte zien we namelijk witte hoodoos staan. We keren om en proberen een ander weggetje maar alle zandweggetjes lopen naar woningen. Het is not-done om op privé-terrein van de indianen te komen maar we willen ook geen not-found hebben.
We parkeren de auto tussen twee woningen in (er is zo’n 300 meter naar allebei de woningen), en gaan met behulp van de GPS op zoek naar de parkeerplaats die in de routebeschrijving staat. Meteen komt er een leuk hondje op ons af dat met ons mee loopt. We proberen hem terug te sturen maar hij laat zich niet sturen en loopt al kwispelend met ons mee. We laten het maar zo, want als er nu een indiaan komt lijken we vast goed volk. Onderweg lopen we langs cactussen en moeten we doggy nog verlossen van wat grote stekels in zijn pootje. We negeren de GPS en lopen richting de canyonrand die we in de verte menen te zien. Maar na ieder heuveletje is er nog een heuveltje. We kijken wat onrustig om ons heen want we weten dat we hier niet horen te zijn, dit wordt benadrukt als we achter de woningen een privébegraafplaats van deze dorpsbewoners zien. Dan barst en een regenbui los en zijn we - ook Doggy - binnen notime helemaal nat. 
We rennen snel terug naar de auto en doggy rent kwispelend met ons mee. Bij de auto nemen we afscheid van hem. Helaas toch een not-found voor ons bij dit hoodoodal. GRRRRR. Door de hevig regen laten we ook de tweede groep hoodoos maar voor wat het is. We stoppen nog even in downtown Gallup voor een broodje bij de Subway en vertrekken dan richting Farmington. Het is inmiddels al 16 uur. Voor het dorp Shiprock zien we de berg Shiprock. Helaas missen we net de afslag en is keren niet echt handig, we rijden dus maar door naar Farmington. ‘s avonds eten we bij de Red Lobster een visrestaurant waar we al veel goede verhalen over hebben gehoord. Jos neemt een steak met krab en garnalen maar helaas is de steak voorzien van een hele taaie pees. Maar zoals dat in Amerika gaat wordt het meer dan keurig opgelost: hij krijgt de gelegenheid om de krab op te eten, krijgt vervolgens een nieuwe steak mét nieuwe krab en 1000x excuses. Later blijkt dat het gerecht niet betaalt hoeft te worden omdat het niet helemaal goed was, dat de nieuwe steak wel goed was doet daar niets aan af. We sluiten af met een veel te groot en veel te zoet toetje. Esmee met een key lime pie en Jos met een chocolat chip vulcano cookie. Beide gerechten zijn van familie-formaat;wij worstelen ons er moeidig doorheen.‘s avonds oriënteren we ons op het weer van de komende dagen om de planning te kunnen maken. We besluiten morgen naar Crow Canyon te gaan om een bezoek te brengen aan Monster Slayer en overmorgen naar de Biste Badlands te gaan. Als we naar huis gaan regent het.
Reageer hier
