Het bijzondere van Amerika is, dat je al mijlen voordat je een grote stad bereikt, begint te meedoen dat de stad "eraan komt". Nadat je uren geen bebouwing hebt gezien en alleen door de wildernis of de weilanden hebt gereden, plots is er een soort lintbebouwing langs de weg en neemt het aantal reclameborden langs de weg exponentieel toe. Je "voelt" de stad al voordat je er bent. En dan zie je ineens de hoogbouw van de stad en vervolgens duurt het toch nog een half uur tot drie kwartier voordat je echt bij de stad bent. En dan duurt het ook nog eens een uur voordat je via het stelsel van hoofdwegen echt in de stad bent. Fort Worth vormt geen uitzondering op deze regel. Forth Worth is de zusterstad van Dallas en hoewel minder bekend minstens zo groot.
We rijden naar Stockyards, de wijk waar de koeien vroeger werden verhandeld. Het vee werd toen vanuit de prairies naar de stad gedreven om daar verhandeld te worden. De veiling waar dat gebeurde is min of meer in stand gehouden (of eigenlijk knap nagebouwd) om mensen het idee te geven hoe het vroeger ging. Twee keer per dag wordt zelfs een aantal Longhorns door de straten gedreven om het gevoel van toen te reactiveren. Een klein stukje Fort Worth is in oude stijl bewaard gebleven en herbouwd. Een vriendelijke dame van het VVV legt ons uit hoe een en ander in elkaar zit. Een deel van de straten in dat stadsdeel is ook als cowboydorp vormgegeven met houten overkappingen boven de trottoirs, alsof je in een oud westernstadje loopt. Het ziet er allemaal wel leuk uit.
Een van de winkels die er zit is een laarzenwinkel van Leddys, waar alleen maar handgemaakte laarzen worden verkocht en je laarzen op maat kunt laten maken. Een paar laarzen kost minstens $ 700,- en er zijn laarzen bij van ver in de duizenden dollars. Je kunt zelf kiezen welk soort leer je wilt: koe, kalf, krokodil, slang, struisvogel of ieder ander exotisch dier waar ze leer van zouden kunnen maken en je kunt zelf je eigen ontwerpje bepalen. Er staan laarzen in iedere denkbare kleurencombinatie. En als je de goede laarzen hebt kun je er ook een complete western-outfit laten aanmeten; zowel voor dames als voor heren. En als dat nog niet genoeg is kan je natuurlijk ook een zadeltje laten maken voor je paardje; de prijzen daarvan liegen er ook niet om. Maar dan heb je ook wat. We twijfelen natuurlijk even over laarzen, Esmee had hele mooie gezien met blauwe accenten, maar we besluiten dat we daar echt geen plaats voor hebben in de koffer.
We lunchen bij de Stockmarket, kijken even bij de Longhorns en Billy Bob's grootste kroeg van Texas (meer dan 30 publieke en minder publieke bars in een complex) waar niets te doen is als wij er zijn. De wandeling in de buurt is met me dan 40 graden een hele onderneming. Dus zoeken we de auto weer op die inmiddels in de zon heeft staan bakken.
Dan zoeken we ons hotel op en daar blijkt dat we veel duurder uit zijn dan onze internet-reservering liet zien. Het scheelt te veel om er zo maar akkoord mee te gaan, dus bakkeleien we met de receptioniste, maar die verwijst ons naar de reservering-site. We mogen wel even bellen, maar daar hebben we echt geen zin in met meer dan 40 graden buiten. We bevinden ons in een buurt met alleen maar hotels dus vragen we even bij de buren. Dat blijkt een net geopende vestiging van Motel 6 en met nog weinig klandizie waar we me de eigenaar wel een dealtje kunnen sluiten. Voor bijna geen geld krijgen we uiteindelijk een suite op de begane grond. De eigenaar vindt het gezellig om even een praatje aan te knopen en het blijkt dat hij ooit voor een Nederlands bedrijf heeft gewerkt; de naam ervan zegt ons niets.
We doen nog even de was en eten een hapje bij de Cracker Barrel. De dagen vliegen hier om.
