Vandaag is beslist niet onze beste dag. Esmee heeft niet goed geslapen omdat ze veel last had van de ijsmachine die vlak bij onze kamer stond en in dit hete klimaat hard moet werken om de ijsklontjes gekoeld te houden. Meestal vragen we om een kamer die niet te dicht bij de lift en/of de ijsmachine ligt, maar deze keer zijn we er te makkelijk vanuit gegaan dat het allemaal wel oké was. Verder krijgen er bij het uitchecken een fors hogere rekening dan vooraf afgesproken, dus daar moeten we nog wel even over spreken. Er blijkt sprake van een misverstand in ons voordeel, maar toch begint zo'n dag niet lekker.
We gaan op weg naar het Tent Rocks NM vlak bij Santa Fe. Het is betrekkelijk dichtbij dus binnen een half uurtje zijn we er. Onderweg zien we een dorp waar bij de meeste huizen enkele iglo-achtige bouwsels in de tuin staan die aan de voorkant een grote opening hebben en in het dak soms enkele kleinere. We vermoeden dat het traditionele bakovens zijn waar brood of tortilla's in gebakken worden. Het is vooral bijzonder omdat de bakoventjes in een relatief nieuw complex van huizen staan, terwijl bij oudere dorpjes de bakoventjes nauwelijks voorkomen.
Bij de Tent Rocks aangekomen zien we tot onze schrik dat er een bord staat dat het park gesloten is. We geloven er niets van en rijden door tot het toegangshuisje, maar ook daar zijn de slagbomen neergelaten en is er een vervaarlijk uitziend stalen frame met scherpe pinnen dat eronder ligt om te voorkomen dat iemand met een auto door zou willen rijden.Er komt een medewerker van het park naar buiten om ons mee te delen dat het park echt gesloten is. Er zijn de afgelopen weken grote branden in het park geweest waardoor veel vegetatie verbrand is. En nu het de afgelopen dagen flink geregend heeft in de bergen is de kans op floods en mudslides en rockslides heel groot. De zanderige bodem wordt nu niet meer door de planten vastgehouden. Voor ieders veiligheid is het park gesloten en het blijft nog zeker een week dicht.
De parkmedewerker vindt het heel vervelend voor ons, maar is onverbiddelijk, niemand komt erin. We krijgen nog wat brochures, een hartelijke handdruk en een welgemeend "come again" toegewenst en dat was dat. Een beetje beduusd rijden we naar Santa Fe en stoppen bij de Starucks voor een bakje "troost".We besluiten vanuit Santa Fe door te rijden naar Clines Corners en vandaar naar Santa Rosa om n te proberen een deel van de historische Route 66 te volgen. By the way: als santa Rosa (de Lima) een heilige was, wie was dan santa Fe?
De historische route 66 is niet overal meer te volgen, tussen Clines Corners en Santa Rosa is er alleen nog de huidige US 40. In Santa Rosa proberen we de route weer op te pikken nadat we bij Joseph's uit 1956 hebben geluncht. We stoppen nog kort even bij een automuseum dat oude auto's heeft gerestaureerd.Esmee rijdt en Jos navigeert, maar dat laatste blijkt niet goed te gaan waardoor de route plots ruim 40 mijl langer wordt en door het meest afzichtelijk saaie stukje New Mexico voert dat iemand zich maar kan voorstellen. En we rijden zeker niet over de 66. Die ligt tussen Santa Rosa en Tucumcari gewoon weer over de US 40: korter, sneller en vast veel leuker. Dit alles leidt niet tot blijde gezichten of goede gesprekken en bij aankomst in Tucumcari moet er even stoom worden afgeblazen.
Tucumcari blijkt niet meer de grandeur van weleer te hebben, blijkt als we door de hoofdstraat lopen.
Met enkele historische motels met jaren 60 neonverlichting en allemaal minstens 1 oldtimer voor de deur, maar voor de rest vooral veel gesloten en vervallen bedrijfjes en motels, is het meeste vergane glorie. Dit is duidelijk niet onze dag.
