
Vandaag komen we maar langzaam op gang. Jos leest nog even Amerikaanse recepten in een tijdschrift, maar doet niet echt ideeën op. Het gerecht dat hem aanspreekt blijk je bijna kant en klaar te kopen. Het zijn 3 diepvriesingrediënten die je bij elkaar stopt en dan 20 minuten in de magnetron verwarmt; we begrijpen waarom in Amerika er vooral buiten de deur wordt gegeten.
We twijfelen wat over de route van vandaag, we kunnen of via San Marcos en San Antonio via de snelweg naar Del Rio, of via Fredericksburg en dan binnendoor. Hoewel de laatste optie ruim een half uur langer is kiezen we daar toch voor. Het is al 11 uur als we het motel verlaten en naar downtown Austin gaan. Op de GPS zien we dat er op het aangrenzende parkeerterrein een cache moet liggen, we zouden gek zijn als we die niet even mee zouden pikken. En dat doen we dus ook. Erg leuk dat we al redelijk wat caches hebben gevonden.

Daarna gaan we naar het State Capitool dat toegankelijk is voor publiek. Tot onze verbazing is het gebouw niet wit, maar beige/bruin. Verder ziet het er net zo uit als bijna ieder ander capitool, een kopie van het capitool in Washington, maar dan kleiner (en dat in Texas). Binnen ziet het er allemaal onberispelijk uit. Overal staat het logo van Texas op; op de schanieren van de deuren, in de ruiten: echt overal. Het ziet er chique uit. We lopen de bibliotheek in waar twee dames zwijgzaam aan het werk zijn. We kijken wat rond en zien een stapel papieren liggen waar we even inkijken, het is immers toegankelijk en wij zijn nieuwsgierig. Het blijken resoluties die zijn aangenomen en wetsvoorstellen die nog in stemming komen.
Als we weer terug bij de auto zijn overleggen we wat we verder willen zien of doen in Austin. Dan krijg Jos een idee. Hij heeft gelezen over het Kickapoo Lucky Eagle casino in Eagle Pass, zo’n 65 mijl onder Del Rio, tegen de Mexicaanse grens aan. En hoewel we in Nederland echt nooit naar een casino gaan, is een vakantie in Amerika niet compleet zonder een gokje gewaagd te hebben en we balen nog steeds van de mislukte casino-trip in Aransas Pass. Esmée laat zich dit geen tweede keer zeggen. We verlaten dus snel Austin. Het is zo’n 4,5 uur naar Eagle Pass dus kiezen we toch maar voor de snelweg-route en komen weer langs de outlet van San Marcos en San Antonio. We vragen ons even af waarom we gisteren toch naar Austin toe gereden zijn, maar we bedenken dat we niet naar Texas hadden kunnen gaan zonder de hoofdstad te bezoeken.
Onderweg zien we auto’s met hun knipperlichten aan rijden dus zijn we er alert op dat we mogelijk moeten stoppen. Het blijkt echter een rouwstoet te zijn, de lijkwagen is een busje van de begrafenisondernemer die op iedere centimeter van de auto reclame heeft staan. Ieder land zijn eigen gebruiken blijkt maar weer.
Zo’n 10 mijl voor Eagle Pass is er een grote controle. De auto’s komend vanaf Eagle Pass/ Mexico worden allemaal gecontroleerd. Wij mogen doorrijden maar dan wel langs zeker 20 camera’s. We vragen ons vertwijfeld af of we niet opeens in Mexico zitten, maar dat is gelukkig niet zo.
Amerikaans met de slogan “any bigger and it would need its own zip code” en aan de ander zijde een til-advies. We hebben weer niets te klagen, en dat doen we dan ook niet. En terwijl het buiten nog giet van de regen zoeken wij ons bedje op.
Reageer hier