Vandaag komen we maar langzaam op gang. Jos leest nog even Amerikaanse recepten in een tijdschrift, maar doet niet echt ideeën op. Het gerecht dat hem aanspreekt blijk je bijna kant en klaar te kopen. Het zijn 3 diepvriesingrediënten die je bij elkaar stopt en dan 20 minuten in de magnetron verwarmt; we begrijpen waarom in Amerika er vooral buiten de deur wordt gegeten.
We twijfelen wat over de route van vandaag, we kunnen of via San Marcos en San Antonio via de snelweg naar Del Rio, of via Fredericksburg en dan binnendoor. Hoewel de laatste optie ruim een half uur langer is kiezen we daar toch voor. Het is al 11 uur als we het motel verlaten en naar downtown Austin gaan. Op de GPS zien we dat er op het aangrenzende parkeerterrein een cache moet liggen, we zouden gek zijn als we die niet even mee zouden pikken. En dat doen we dus ook. Erg leuk dat we al redelijk wat caches hebben gevonden.
Daarna gaan we naar het State Capitool dat toegankelijk is voor publiek. Tot onze verbazing is het gebouw niet wit, maar beige/bruin. Verder ziet het er net zo uit als bijna ieder ander capitool, een kopie van het capitool in Washington, maar dan kleiner (en dat in Texas). Binnen ziet het er allemaal onberispelijk uit. Overal staat het logo van Texas op; op de schanieren van de deuren, in de ruiten: echt overal. Het ziet er chique uit. We lopen de bibliotheek in waar twee dames zwijgzaam aan het werk zijn. We kijken wat rond en zien een stapel papieren liggen waar we even inkijken, het is immers toegankelijk en wij zijn nieuwsgierig. Het blijken resoluties die zijn aangenomen en wetsvoorstellen die nog in stemming komen.
Een besluit gaat over het uitroepen van 26 oktober 2011 tot chicken fried steak day. We vragen ons af hoe die beraadslaging is gegaan. “Voorzitter, ik wil een chicken fried steak day. Neen voorzitter, ik denk dat we met de vele koeien in Texas beter een hamburger day kunnen instellen. Nee voorzitter, ik stem voor een veggie day om gezonder te leven. Voorzitter, ik snap niet dat de geachte afgevaardigde niet gedacht heeft aan een pancake day”. Het moet een bijna Monty Python-achtige bijeenkomst zijn geweest, inclusief silly walks. We snappen nu hoe Bush jr. hier gouverneur kon zijn.Als we weer terug bij de auto zijn overleggen we wat we verder willen zien of doen in Austin. Dan krijg Jos een idee. Hij heeft gelezen over het Kickapoo Lucky Eagle casino in Eagle Pass, zo’n 65 mijl onder Del Rio, tegen de Mexicaanse grens aan. En hoewel we in Nederland echt nooit naar een casino gaan, is een vakantie in Amerika niet compleet zonder een gokje gewaagd te hebben en we balen nog steeds van de mislukte casino-trip in Aransas Pass. Esmée laat zich dit geen tweede keer zeggen. We verlaten dus snel Austin. Het is zo’n 4,5 uur naar Eagle Pass dus kiezen we toch maar voor de snelweg-route en komen weer langs de outlet van San Marcos en San Antonio. We vragen ons even af waarom we gisteren toch naar Austin toe gereden zijn, maar we bedenken dat we niet naar Texas hadden kunnen gaan zonder de hoofdstad te bezoeken.
Onderweg zien we auto’s met hun knipperlichten aan rijden dus zijn we er alert op dat we mogelijk moeten stoppen. Het blijkt echter een rouwstoet te zijn, de lijkwagen is een busje van de begrafenisondernemer die op iedere centimeter van de auto reclame heeft staan. Ieder land zijn eigen gebruiken blijkt maar weer.
We lunchen onderweg snel om niet te veel tijd te verliezen. Als we highway 35 verlaten en naar de 57 gaan is het rustig op de weg. We rijden langs verschillende ranches die echt absurd groot zijn. Het gefantaseerde Texas-gevoel begint nu wel te komen, al blijft het allemaal wel erg groen.Zo’n 10 mijl voor Eagle Pass is er een grote controle. De auto’s komend vanaf Eagle Pass/ Mexico worden allemaal gecontroleerd. Wij mogen doorrijden maar dan wel langs zeker 20 camera’s. We vragen ons vertwijfeld af of we niet opeens in Mexico zitten, maar dat is gelukkig niet zo.
Het casino ligt iets buiten het dorp in het indianenreservaat, want daar is gokken immers niet verboden. We blijven zo’n 2,5 uur in het casino en hoewel onze favoriete automaten er niet zijn spelen we toch wat op de slotmachines en verlaten uiteindelijk met een winst van $20,08 het casino. We zijn helemaal blij want het voelt alsof we de jackpot hebben gewonnen. Het heeft behoorlijk geregend en door alle plassen is de auto maar lastig te bereiken, maar het lukt. Inmiddels is het half 9, donker en door de regen is de hemel pikzwart. We zitten in een echte thunderstorm; de bliksemschichten lijken wel een tl-buis die af ent toe probeert aan te gaan. Een kort maar hevig geflikker een fel verlichte hemel en dan weer de duisternis. En af en toe plenst het van de regen. We hebben in Arizona al vaker thunderstroms gezien maar hier is het wel heel spectaculair. Om 22.00 uur komen we aan bij het Motel 6 hotel dat we vanochtend nog online geboekt hebben. In de koelbox zit nog een to-go box, die samen met een biertje dient als diner. De box is typischAmerikaans met de slogan “any bigger and it would need its own zip code” en aan de ander zijde een til-advies. We hebben weer niets te klagen, en dat doen we dan ook niet. En terwijl het buiten nog giet van de regen zoeken wij ons bedje op.
Reageer hier
