Iedere dag wordt er onweer voorspeld, maar tot nu toe heeft het maar een keer echt geregend. Vandaag schijnt ondanks de onweer-voorspelling de zon volop en is het al snel warm.
We kijken nog wat rond in Aransas Pass en vertrekken dan naar Corpus Christi. Onderweg willen we nog een cache pakken waarvoor we volgens de omschrijving een "private club" in moeten. We kunnen de locatie eenvoudig vinden, en Esmee wil al naar binnen gaan als Jos opmerkt dat het wel een bijzondere club is zo zonder ramen en met een klein kijkgaatje in de deur. Hoewel de naam van de club iets onschuldigs was als The Moose of zoiets zijn we toch maar richting Corpus Christi gereden. Het is niet zo ver en we rijden er op het gemakje heen. We zijn nog steeds verbaasd over het landschap, het doet ons erg aan Florida denken. Veel groen en tussendoor moeraslandschap. We vragen ons af of er hier ook krokodillen zitten. We hebben alleen gelezen over schorpioenen en slangetjes. Maar er zijn vast ook krokodillen of alligators. Van Texas hadden we verwacht dat het meer gelijkenis zou hebben met landschappen als in Arizona, droger en meer cactussen. 
Later vandaag zullen we ook veel velden zie met katoenplanten, hele grote velden vol.We naderen Corpus Christi over een lange toerit over water en een hoge brug en rijden naar het centrum. Dat blijkt bij de kust en waar wij verwachten dat een lange boulevard eindeloze horeca heeft, blijkt de boulevard hier vooral een lange autoweg en horeca is hier ver te zoeken. Als we willen lunchen raadplegen we TomTom en die voert ons onmiddellijk naar de randen van de stad waar alle eettentjes bij elkaar liggen; we hadden het kunnen weten. Wij doen ons tegoed aan alle lekkers van de Golden Coral, waar je je buikje kan vullen met alle lekkers dat je kan denken, Italiaans, Mexicaans, Chinees, BBQ, homestyle cooking en eindeloos veel toetjes. Natuurlijk eten we meer dan goed voor ons is.
De weg naar San Antonio is een mooie weg tussen de petrochemische industrie en de katoenvelden door. Langzaam verandert de begroeiing en krijgen we cactussen te zien die blijkbaar volop in bloei hebben gestaan en nu vol staan met cactusvruchten. Waarom sommige delen van cactusvelden groene en andere rode cactusvruchten hebben is niet helemaal duidelijk voor leken als ons. Het landschap begint langzaam wat meer te lijken op wat we verwacht hadden.
En dan is daar plots San Antonio, waar TomTom ons snel naar het Wyndham St. Anthony leidt bij Travispark, vlak bij de Alamo en de riverwalk. Het is een ouder hotel, met veel "historische" details (beetje gedateerde chique) en als we kamer betreden ruikt het er ook een beetje muf. Daar is wat aan te doen, want in een andere kamer blijkt het gewoon schoon te ruiken en hebben we bovendien een mooier uitzicht.
Parkeren is hier een dure aangelegenheid - de hotelparking blijkt met $20,= per dag uiteindelijk nog relatief goedkoop als je je auto ook 's nachts geparkeerd wil hebben. Goedkoper parkeren kan, maar dan alleen tot 05:00 uur 's ochtends en zo vroeg willen we echt niet opstaan.
We verkennen de riverwalk, een fraaie wandeling langs de rivier; het lijkt een beetje op de Utrechtse grachten, maar dan veel uitgestrekter. En hoewel het lijkt alsof het gaat regenen blijft het droog. Het is een fraaie wandeling die langzaamaan steeds drukker wordt als toeristen zich een tafeltje aan een van de ontelbare terrassen zoeken. Mooi gezicht als de lichtjes ontstoken worden en ook de rondvaartboten van lichtjes zijn voorzien.
Als laatste besluiten we nog even bij de Alamo te kijken. Het is er nu rustig en de Alamo is mooi verlicht. Een mooie afsluiting van de dag.Reageer hier
